|
پیام های ٦ فوریه بغداد ، بصره و انبار اسد گلچینی ٦ فوریه ٢٠١١ شهرهای بغداد، بصره و انبار٬ شاهد تجمع و تظاهرات چند هزار نفره مردم بود. فضای اتحاد و مبارزه در کشورهای تونس و مصر و دیگر کشورهای عربی منطقه، کارگران و مردم محروم از امکانات ابتدایی در شهرهای عراق را به خیابانها کشاند و جنب و جوش قابل مشاهده ای در دیگر شهرهای عراق و کردستان هم دیده شد. با وجود اینکه این خبر مورد توجه خبرگزاریهای قرار نگرفت و چند ساعت بعد از انتشار، از سایت بی بی سی هم محو شد٬ اما یک گام بزرگ در مبارزه آزادیخواهی و عدالتخواهی در عراق بود. این اتفاق مهم به چند لحاظ برای طبقه کارگر در عراق و رهبران و فعالین رادیکال و کمونیست حائز اهمیت بسیار است. فضای تفرقه و پراکندگی را محو کرد این تظاهرات نشان داد که ٨ سال معماری در ایجاد بزرگترین تفرقه بین مردمی که به کشتن و قتل عام همدیگر کشیده شدند و به اصطلاح به خاطر تعلق به هر مذهب و ملیت و منطقه ای کذایی، به دشمن دائمی تبدیل شدند، میتواند در برابر زندگی واقعی و منافع مشترک واقعی محو شود. این طلیعه ای بسیار کوچک از واقعیتی بسیار عظیم در میان کارگران و مردم ستم دیده است. شهرهای عراق از بصره و بغداد تا سلیمانیه و اربیل و دهوک در این روزها شاهد این اتفاق مهم بود. تجمع و تظاهرات های ٦ فوریه و جنب جوش های سازمانیافته در شهرهای کردستان عراق انعکاس وضعیت زندگی طبقه کارگر و مردم ستم دیده در آنجاست است. عراق در ظرف ٨ سال گذشته و بعد از سرنگونی رژیم سابق، خشت روی خشت ساخته شد تا طبقه سرمایه دار در این کشور با دولتها و حاکمان و احزاب جدیدش، بر زخم های عمیق تفرقه و پراکندگی غیر قابل وصفی٬ خود را بازسازی کنند. با جرات میتوان گفت که شکاف طبقاتی که در این سالها در شهرهای عراق و کردستان آن دیده میشود٬ هیچگاه در تاریخ این کشور سابقه نداشته است. درسهای مبارزه برای آزادی و داشتن زندگی مطمئن و مرفه، در تونس و مصر اینگونه کارگران و مردم محروم را به حرکت در آورد، تفرقه ای که برای ده ها سال پایه گذاری شده بود با این نسیم شروع به ذوب شدن کرد. طبقه کارگر و صف مستقل اعتراضش ٦ فوریه و اعتراض این روز نشان داد طبقه کارگر و مردم ستم دیده میتوانند و لازم است که خواستهای خود را متحدانه اعلام کنند و جامعه را بر اساس آن بحرکت در آورند. کمبود آب و برق و آشفتگی در رساندن آن به شهروندان جامعه ممکن است برای طبقات مرفه ایجاد اعصاب خوردی بکند و با هر وسیله دیگری این کمبود را جبران کنند٬ اما برای اکثریت مردم بحث از محرومیت از آب و برق و سوخت و امکانات دیگر ابتدایی زندگی است. سهم کارگران و مردم زحمتکش به نسبت سهم سرمایه داران از همه ثروت جامعه که بوسیله کارگران نفت و دیگر مراکز تولیدی و خدماتی تولید میشود٬ مطلقا ناچیز است. با جرات میتوان گفت که در ٨ سال گذشته هیچگاه شهرهای عراق و کردستان عراق شاهد رشد برق اسای میلیونر ها و ملیاردرها نبوده است. کارگران و زحمتکشان در عراق با طرح خواستهایشان و با ایجاد صف مستقلی که صدای رسا و گویای آنها را به خمیر مایه اتحاد و سازمانیابی شان تبدیل کند بلند کرده است. سازماندهی مطالبات ٦ فوریه و مبارزات این روز و فعالیت در شهرهای کردستان٬ همه نشان از این دارد که باید آگاهانه تر این جنبش و مبارزات سازمان یابند. طبقه کارگر و رهبران و فعالین مبارزاتشان به چهارچوبی روشن و تصویری روشن در دنبال کردن خواستهایشان نیازمندند. بدون داشتن پلاتفرم و منشوری که مهمترین و فوری ترین خواستهای طبقه کارگر در جامعه در آن طرح شده باشد این جنبش قادر به یافتن راه درست نیست. تجربه برخی تشکل های کارگری و فعالین در ایران میتواند مورد توجه قرار بگیرد و مهمترین خواستهای طبقه کارگر برای متحد و متشکل کردن همه بخشهایش را بعنوان منشور مطالباتی حداقل کارگران در عراق طرح کند. این منشور در فضا و شرایطی که برای همه کمونیستها و فعالین کارگری و آزادیخواه هست٬ بسرعت میتواند توده گیر شود. امروز اگر مرتجعترین شیخ های برده دار در کویت و عربستان چرتشان پاره شده است، چرا کارگران در عراق و شهرهای کردستان نپرسند که میلیاردرهای جدید چگونه درست شدند؟ چگونه است که آب و برق و سوخت برای اکثریت جامعه نیست و با هزار دوندگی مقداری ناچیز از آنها تامین میشود اما برای طبقه حاکمه سرمایه دار همه امکانات امروزی که در پیشرفته ترین کشورهای هست میتواند برای زندگی آنها و در همان شهرها تامین شود؟ به همین دلیل است که از طرف حاکمان در کردستان عراق و در عراق آزادی و تجمع و اعتصاب ممنوع میشود، به همین دلیل است که باید ممنوع شود تا کمونیستها و فعالین و رهبران اعتراض کارگران و زنان و جوانان در پراکندگی و خاموشی صدایشان به کسی نرسد. وضعیت کنونی و نسیم آزادیخواهی و برابری طلبی تاج و تخت سرمایه داران و حکومت شان را به لرزه در آورده است. اگر تحت تاثیر قیام و انقلاب مردم مصر و تونس جنبش آزادیخواهی و برابرطلبی طبقه کارگر و زنان و جوانان در عراق و شهرهای کردستان بطور سازمانیافته به حرکت در آمده است، بدون تردید جنبش آزادیخواهی و حرکت طبقه کارگر و زنان و جوانان در عراق و شهرهای کردستان میتواند بلافاصله به ایران سرایت کند وانعکاس آن در بندرعباس ، آغاجاری، اهواز و مسجد سلیمان ، تهران و تبریز و اصفهان و سنندج و مهاباد برسد. هیچ گاه چنین فرصتی بویژه برای کمونیستها در عراق ایجاد نشده است. هیچ چیزی برای کمونیستها از پرداختن به این جنبش و رشد و گسترش آگاهانه آن ضروری تر و فوری تر نیست، در عین حال این بزرگترین و مهمترین وظیفه ای انترناسیونالیستی آنها در برابر کارگران در ایران و همه کشورهای منطقه و جهان هم هست. به یاری این مبارزه بشتابیم.
|
