|
۱٦ آذر امسال و چپ دانشگاه نه به اعتصاب عمومی سبز و تحکیم وحدت رحمان حسین زاده
دولت سیاه جمهوری اسلامی و بسیج دانشجویی آن تنها نیروهایی نیستند که قصد کرده اند، تحرک دانشجویان در شانزدهم آذر امسال را کنترل کنند. موسوی و تحکیم وحدت و انجمنهای اسلامی هم خیز برداشته اند، موج اعتراض و تنفر موجود در دانشگاههای ایران را با سیاست و تاکتیک خاص خود در مناسبت شانزدهم آذر تحت سیطره جنبش ارتجاعی سبز درآورند. آنها نمیتوانند مانع تحرک و جنبش و جوش نسل جوان یاغی از جمهوری اسلامی و ستم و زور و تبعیض شوند. در فکر آنند اعتراض برحق علیه وضع موجود، علیه استثمار و نابرابری و بیعدالتی، علیه پادگانی شدن دانشگاه و پایمال شدن آزادیهای سیاسی، نه علیه کلیت نظم سرمایه اسلامی، بلکه در قالب اعتراض مورد نظر آنها و محدود به مقابله با دیکتاتوری خامنه ای،احمدی نژاد کانالیزه شود. میخواهند "نظام مبارک اسلامیشان"را نجات دهند. میخواهند اعتراض سرخ و چپ، رادیکال و میلیتانت در محیط دانشگاه را به حاشیه برانند. هشدار جناب موسوی نسبت به "فتنه سرخ" و تاکید تحکیم وحدت بر پرهیز از "خشونت و عقلانی کردن فعالیت دانشجویی" اساسا شیر و تیر کشیدن علیه تحرک چپ و کمونیستی و علیه دستاوردها و تجارب صف آزادیخواه و برابری طلب دانشگاه است. صف سبز موسوی، تحکیم وحدت و انجمنهای اسلامی علیرغم کشمکش و دعوای درون خانوادگی با جناح سیاه حاکم، هنوز هم مدیون فرجه ها و امکاناتی هستند که نظامشان در گذشته و حال برایشان فراهم کرده و با اتکا به آن در صحنه جامعه و دانشگاه میدانداری میکنند. انجمنهای اسلامی و تحکیم وحدت رسوا و منزوی شده چند سال قبل میوه سرکوب دانشجویان آزادیخواه و برابری طلب توسط "نظامشان" را می چینند و بر بستر این سرکوب ظاهرا به عنوان یکه تاز میدان، فرمان "اعتصاب عمومی" در سراسر دانشگاهها را به منظور انجام "وظایف ملی" و دلسوزی به حال "اقتصاد ملی" و به یاد "ایران عزیزو شهدای سبز" صادر کرده اند. میخواهند سیاست ارتجاعی سبز و تحکیم وحدتیها و تحرک آنها به تنها پرچم سیاسی و تحرک اعتراضی دانشگاه تبدیل شود. کاری که در یکسال و نیم گذشته و در این مورد هم با پادویی و همکاری جریانات راست و چپ بورژوایی بر جامعه و دانشگاه تحمیل کنند. وسئوال اینست دانشجویان کمونیست و آزادیخواه و برابری طلب دانشگاهها چه خواهند کرد؟
نه به موسوی و تحکیم وحدت، زنده باد آزادی و برابری هشدار موسوی نسبت به "فتنه سرخ" در آستانه شانزدهم آذر، حاوی پیام روشنی برای تحکیم وحدت به مثابه بازوی دانشجویی جنبش سبزبود. آن هم مبادا دست از پا خطا کنند و در تحرک و فعالیت به مناسبت شانزدهم آذر جایی برای حضور دانشجویان چپ و "سرخ" و تحرک رادیکال در نظر بگیرند. در واقع جنبش سبز و تحکیم وحدت بی ابهام بر صف مستقل خود پای فشردند. اعتصاب عمومی فراخوان داده شده توسط دانشجویان طرفدار سبز و انجمن اسلامیها بر این اساس طرح ریزی شده است. در مقابل این پدیده صف آزادیخواه و برابری طلب دانشگاه هم لازمست بی ابهام بر صف مستقل خود پافشاری کند. هیچ درجه از فشار و محدودیت کنونی علیه قطب چپ دانشگاه، هیچ درجه از بستن کانالهای ابراز وجود علنی بر روی دانشجویان کمونیست و چپ نباید صف چپ و جنبش آزادیخواهی و برابری طلبی دانشگاه را به محدود نگری و پراگماتیسمی سوق دهد که قطب نمای رادیکال و سوسیالیستی و آزادیخواهانه خود را از دست دهد و با توجیه "امکانگرایی" بیمورد و اینکه "چاره ای و امکان دیگری نبود" به نیروی ذخیره "اعتصاب عمومی" جنبش سبز وتحکیم وحدت تبدیل شوند. در این رابطه به این نکات باید توجه کرد. الف- اعتصاب عمومی طرفداران جنبش سبز نه تنها حاوی هیچ خواست و مطالبه و شعار مترقی و آزادیخواهانه نیست، برعکس درست نقطه مقابل خواسته ها و مطالبات و دستاوردهایی است که دانشجویان آزادیخواه و برابری طلب سالهای قبل در مبارزه پرافتخار خود در محیط دانشگاه تثبیت کردند و امثال تحکیم وحدت را به حاشیه راندند. نباید از سر محدودیتهای مقطعی به عقب گردی در غلطید که دستاوردهای صف آزادیخواه و برابری طلب را دود کند و به هوا ببرد. واضح است این اعتصاب محل حضور نیروی چپ و آزادیخواه دانشگاه نیست. ب- یک وجه مهم سیاست فعال دانشجویان کمونیست در مناسبت ۱٦ آذر امسال اتفاقا تلاش مجدد و پیگیر برای منزوی کردن تحکیم وحدت و استراتژی "راهبردی" آن و سیاست و تاکتیکهای این جریان بورژوایی سبز و از جمله ماهیت و محتوای ضد آزادیخواهانه همین اعتصاب عمومی است. فعالین کمونیست دانشگاه و دانشجویان آزادیخواه میتوانند با فعالیتها و تلاش پیگیر خود نقد اهداف ارتجاعی ناظر بر این اعتصاب را به میان توده دانشجویان مبارز منتقل کنند، خودآگاهی رادیکال و انقلابی نسل جوان را ارتقاء دهند و فعالیت و اقدامات و ابراز وجود دیگری را به دانشجویان پیشنهاد کنند. ج- دانشجویان کمونیست و آزادیخواه نباید زیر فشار همهمه تاکتیک اعتصاب عمومی انجمن اسلامیها خود را بدهکار و زیر فشار حرکت آکسیونی یک جریان ضد مردمی و ضد آزادیخواهی بدانند. چند سال قبل و آنزمان که لازم بوده دانشجویان چپ و آزادیخواه و برابری طلب با تشخیص و ابتکار خود آکسیون و تحرک افتخارآمیزلازم را سازمان دادند. جمهوری اسلامی را به مصاف طلبیدند، پرچم آزادیخواهانه و کمونیستی را برافراشتند و ملی مذهبی ها و لیبرالها و ناسیونالیستها و قوم پرستان موجود در دانشگاه را هم به حاشیه راندند. در نتیجه جریانی که چنین پیشینه درخشانی دارد، بدهکار کسی نیست. امروز هم هر جریان مسئول در جامعه درک میکند، موقعیت جریان کمونیست و آزادیخواه در دانشگاه برای ابراز وجود آکسیونی با جریانات ملی مذهبی امثال تحکیم وحدت و انجمن اسلامیها که دستشان در جیب نظام و رژیمشان است و همچون سوپاپ اطمینان آنها عمل کنند بسیار متفاوت است. با این وجود رهبران و فعالین کمونیست در هر دانشگاهی با درک درست از تناسب قوا و امکانات جریان آزادیخواه و چپ میتوانند نحوه ابراز وجود علنی و توده ای صف رادیکال دانشجویان را ترسیم کنند و اقدام کنند. د- مناسبت ۱٦ آذر فرصتی است که دانشجویان چپ و آزادیخواه در اشکال مختلف ، به صورت اجتماعات مختلف، سمینارها و سخنرانیها، میزگردها و انتشار بیانیه ها و جزوات جمع بندیها، باردیگر تحولات سیاسی و موقعیت جنبش دانشجویی و جایگاه تحرک آزادیخواهی و برابری طلبی را مرور کنند، بر دستاوردها و نارساییها انگشت بگذارند. چشم انداز فعالیت و تقویت صف آزادیخواهی و برابری طلبی دانشگاه را ترسیم کنند. راههای همگام شدن با اعتراض و مبارزات کارگری، مبارزات زنان و دیگر مبارزات حق طلبانه را در جامعه ترسیم کنند. شاخص پیشروی امسال تحرک کمونیستی و آزادیخواهانه دانشگاه نه صرفا تحرک آکسیونی، بلکه در گسترش شبکه های سیاسی و مبارزاتی چپ و کمونیستهای دانشگاه، اتحاد و انسجام این جریان ، برجسته شدن هویت سیاسی متمایزآن و تبدیل شدن به محور اتکای دانشجویان حق طلب و معترض به نظم سرمایه و کلیت جمهوری اسلامی و ارتقاء خود آگاهی توده دانشجواست. یعنی احیای موقعیت درخشانی که دانشجویان آزادیخواه و برابری طلب در سال ۱۳٨٦ تثبیت کردند. درآن سال دانشجویان فصل جدید و تماما متمایزی را در فضای اعتراض سیاسی جامعه ایران گشودند، که قویا چرخشی به نفع جبهه کارگر و انسان تحت ستم و علیه نظم سرمایه، به نفع جنبش علیه استثمار و کار مزدی و به نفع انسانیت و عروج جنبش آزادی وبرابری بود. احیای این موقعیت با پافشاری بر صف متمایز آزادیخواهی و برابری طلبی و با فعالیت آگاهانه و هدفمند دانشجویان کمونیست ممکن است. ***
|
