حضور آلترناتیو پرولتری در قبال تحولات سیاسی را باید تضمین کرد
(مصاحبه با رحمان حسین زاده در مورد پلنوم ٢٢ کمیته مرکزی)

کمونیست: پلنوم بیست و دوم کمیته مرکزی حزب حکمتیست برگزارشد. به چه مباحث و موضوعاتی پرداخته شد. پلنوم چه تصمیماتی گرفت؟
رحمان حسین زاده : بخشی از موضوعات پلنوم بیست و دوم موضوعات روتین و جاافتاده ای بود که پلنوم در دستور داشت و به آنها پرداخت؛ از جمله: دستورهای گزارش، قرارو قطعنامه ها، انتخابات و ... اما پلنوم بیست ودوم همانند هر پلنوم و اجتماع بالای حزبی دیگر، بر روی مهمترین موضوعات سیاسی و حزبی مقطع خودش هم فوکوس کرد. از این زاویه اولین و مهمترین موضوعی که در پلنوم برجسته شد، بررسی تحولات سیاسی ایران بود. نه تنها ما به مثابه حزب کمونیستی دخالتگر در جامعه ایران بلکه هر ناظر آگاه متوجه است که جامعه ایران با تلاطمات سیاسی و اجتماعی مهم و همزمان با مخاطرات جدی روبرواست. معضلات اقتصادی و سیاسی پایه ای بورژوازی ایران و هیئت حاکمه جمهوری اسلامی زیر تاثیر بحران اقتصادی و تکانهای سیاسی جوامع سرمایه داری و تحولات خاورمیانه و شمال آفریقا عمیق تر شده است. تعرض وسیع به معیشت طبقه کارگر و سرکوبگری خشن نتوانسته کارگران و توده های تشنه آزادی را از تکاپوی دایم برای بهبود وضعیت زندگی و خلاصی جامعه از کابوس جمهوری اسلامی باز دارد. اعتراض و نفرت طبقه کارگر و فشار از پایین جامعه علیه وضع موجود همیشه کابوس سران جمهوری اسلامی بوده است. مسئله بقاء و نجات جمهوری اسلامی در گرداب تحولات سیاسی منطقه، صورت مسئله جناحهای بورژوایی جمهوری اسلامی است. سربرآوردن دور جدیدی از جدال درونی در راس جمهوری اسلامی این بار در دل خود جناح اصلی حاکم و در شکل تقابل خامنه ای و احمدی نژاد انعکاسی از این واقعیت است. به علاوه به دنبال سناریوی پیروزی ناتو و غرب در لیبی و در متن تناسب قوای جدید منطقه ای، تهدیدات جدید آمریکا و غرب علیه ایران ابعاد جدید و جدیتری به خود گرفته است. بهانه هسته ای و دستاویز ترور سفیر عربستان توسط جمهوری اسلامی در آمریکا دور دیگری از اعمال فشار و تهدیدات غرب علیه ایران را تشدید کرده است. تحریم اقتصادی و ایجاد فضای نظامی و خطر جنگ دم دستترین اقدامات ضد انسانی قدرتهای غربی علیه جامعه و اعمال فشار مستقیم علیه مردم ایران است. این تهدیدات و فضای جنگی در عین حال به رژیم جنایتکار اسلامی فرصت میدهد که به بهانه کشمکش با غرب بیشترین تعرض اقتصادی و سیاسی را به طبقه کارگر و مردم آزادیخواه ایران سازمان دهد و بر عمر ننگین خود بیفزاید. پیامدهای این رویدادها مستقیما علیه مردم ایران و اعتراضات حق طلبانه آنها است.
به نظر من اینها دو محور مهم سیر تحولات جامعه ایران است. در چنین فضایی است که از آمریکا و غرب گرفته تا هیئت حاکمه جمهوری اسلامی و جناحهای آن و تا شاخه های رنگارنگ اپوزیسیون راست و چپ بورژوایی هر کدام میخواهند مسیر تحولات در جهت منفعت اقتصادی و سیاسی بورژوازی و تداوم حاکمیت آن علیه طبقه کارگر و توده وسیع انسان تحت ستم رقم بخورد. در مقابل کل این صف، تنها به میدان آمدن طبقه کارگر آگاه، متحد و متشکل و با پلاتفرم و حزب کمونیستی خود، میتواند صف دیگری را بگشاید، توده طبقه کارگر و مردم زحمتکش را در ابعاد اجتماعی به عرصه جدال تعیین کننده با کل سناریوهای جریانات بورژوایی بکشد و رهایی طبقه کارگر و جامعه را تضمین کند. کمونیسم طبقه کارگر و حزب حکمتیست به عنوان بخش متحزب کمونیستی به مثابه عنصر فعاله شکل دادن به صف متمایز کمونیستی و کارگری باید وظایف خطیر خود را بشناسد. در این راستا بخش مهمی از تلاش ما برای جوابگویی به این وضعیت است. با این نقطه عزیمت مبحث اوضاع سیاسی ایران مهمترین و جدیترین مبحث پلنوم بیست و دوم بود. این مبحث از قبل در سطح رهبری و کمیته مرکزی ما مورد بحث بود. براساس آن جلسات و سمینارهایی برگزار شد، نظرگاههای مختلف شکل گرفت که نهایتا در دو قطعنامه متفاوت تقدیم شده به پلنوم بیست و دوم خود را نشان داد. بر مبنای این قطعنامه ها و در پانلی که سازمان داده شد، بحثهای جدی، صریح و مهم مطرح شد. اعضای کمیته مرکزی در این مباحثه شرکت کردند. صرفنظر از اختلاف نظر، آنچه برجسته بود، اظهار نظرهای دخالتگرانه فعالین کمونیستی بود که جوابگویی به روند تحولات سیاسی جامعه و راه برون رفت از منجلابی که بورژوازی بر طبقه کارگر و جامعه تحمیل کرده و میخواهد ادامه اش دهد، اساس مسئله و مشغله شان در این پلنوم بود. این مبحث روشنایی بیشتری به مباحث ما در برخورد به تحولات سیاسی ایران داد. نهایتا تشخیص پلنوم این بود که از به رای گذاشتن قطعنامه ها صرفنظر کند و این مبحث در مکانیسمهای حزبی برای نتیجه گیری نهایی ادامه پیدا کند.
مبحث مهم دیگری که در پلنوم مطرح شد، طرح آرایش رهبری حزب بود. آرایش رهبری حزب تغییر کرد و طرحی به نام "طرح سازماندهی رهبری حزب حکمتیست " به تصویب رسید. به این موضوع بعدا برمیگردم. نهایتا در میان قرارهای پیشنهاد شده به پلنوم فرصت کردیم، دو قرار را به تصویب برسانیم. از جمله قرار "تسهیل قرار گرفتن نسل جوان در موقعیت های کلیدی حزب" این قرار به این مسئله اشاره دارد که نسلی از جوانان پرشور که در سالهای اخیر نقش موثری در پیشبرد فعالیتهای حزب داشتند، لازمست متناسب با جایگاه و نقش و توانایی ای که دارند در کمیته ها و ارگانهای کلیدی مختلف حزب حضور پیدا کنند و نقش شایسته خود را ایفا کنند. این قرار رهبری را موظف میکند تسهیلات چنین کاری را ایجاد کند. قرار دیگری که تصویب شد، "بازگرداندن اختیارات سازماندهی حزبی در شهرهای کردستان به کمیته کردستان" بود. قبلتر در پلنوم پانزدهم حزب اختیارات سازماندهی حزبی درشهرهای کردستان به کمیته سازمانده حزب تفویض شد. بیش از یکسال کار بر این اساس، کمیته کردستان حزب و بخشی از رهبری را به این نتیجه رساند، که پیگیری سازماندهی حزبی در شهرهای کردستان کماکان از جانب کمیته کردستان مناسبتر است. بعد از مباحثه لازم در مکانیسمهای حزبی، در این پلنوم بازگرداندن این اختیارات به کمیته کردستان با اکثریت آرا به تصویب رسید. قرار و قطعنامه های متعدد دیگری به پلنوم پیشنهاد شده بود، که متاسفانه به دلیل تنگی وقت نتوانستیم آنها را بررسی کنیم.
کمونیست:به تغییر آرایش رهبری برگردیم، طرح جدیدی برای آرایش رهبری حزب تصویب کردید، ضرورت اینکار چه بود و اکنون سازمان رهبری حزب به چه شکلی است؟
رحمان حسین زاده: ابتدا لازمست تاکید کنم که در جنبش و حزب ما بارها آرایش رهبری حزب تغییر کرده است. در هشت ساله حیات سیاسی حزب حکمتیست چند بار آرایش رهبری را تغییر دادیم. این پدیده هیچوقت برای ما صرفا تغییرات سازمانی نبوده است. بلکه هر دوره ضرورتهای سیاسی و تلاش برای تامین رهبری کمونیستی جوابگو و با راندمان بالاتر نسبت به وظایف همه جانبه رهبری حزب کمونیستی معیار بوده است. این بار هم از این زاویه تغییر آرایش رهبری برای بخشی از اعضای کمیته مرکزی مطرح بود. به علاوه بخش دیگری از کمیته مرکزی کماکان بر طرح رهبری که تا مقطع پلنوم بیست ودوم مبنای کار ما بود، تاکید میکردند. به این اعتبار دو طرح آرایش رهبری مطرح بود. حول آنها مباحثه جدی و صریح مطرح شد. در ادامه این مباحثات بر اساس پیشنهاد تعدادی از رفقای کمیته مرکزی و هیئت های هر دو حزب کمونیست کارگری عراق و کردستان طرح سومی مطرح شد. این طرح سوم قبلا و در پلنوم چهاردهم حزب کمونیست کارگری ایران توسط منصور حکمت تدوین شده و به تصویب رسیده و برای دوره ای توسط خود ما تجربه شده است. پلنوم بیست و دوم با اکثریت آراء به این طرح رای داد. مراجعه به مقدمه خود طرح، ضرورت این طرح را بیان میکند که نوشته شده:
"هدف اين طرح ارائه يک شکل مطلوب براى سازماندهى دراز مدت رهبرى حزب کمونيست کارگرى - حکمتیست است که با مشخصات ويژه حزب ما خوانايى داشته باشد.
طرح حاضر بر دو تجديد نظر در شکل سازمانيابى قبلی بنا شده است
یکم: بجاى دو فونکسیون هیئت دبیران و دفتر سیاسی، يک مجمع، هيات و يا جمع رهبرى نشسته پيشنهاد ميشود.
دوم: يک فرد در راس اين مجمع قرار دارد. اختيارات او در حد دبير اين جمع است، و از حق وتوى ويژه اى برخوردار نيست.
سوم: تقسيم اختيارات کميته مرکزى ميان هئیت دبیران و دفتر سياسى منتفى ميشود. همه اختيارات رهبرى حزب در فاصله دو پلنوم به دفتر سياسى منتقل ميشود. رهبرى نشسته (که در اين طرح هيات دائمى دفتر سياسى نام گذاشته شده است)، بخشى از خود دفتر سياسى است که از طرف دفتر سياسى براى رهبرى سياسى و هدايت عملى و سازماندهى حزب انتخاب ميشود."
به علاوه در این طرح فونکسیون دبیر کمیته مرکزی حفظ شده با این وظیفه مشخص: "اصل اعمال يک نظارت مستقل از طرف کميته مرکزى بر رهبرى نشسته حزب (نظارتى که در طرح پلنوم قبل از طرف دفتر سياسى برهیئت دبیران اعمال ميشد) در اين طرح با انتخاب يک دبير کميته مرکزى که عضو رهبرى نشسته حزب نيست و مستقلا به پلنوم گزارش ميدهد، تامين ميشود."
اکنون در راس حزب هیئت دایم دفتر سیاسی با وظیفه رهبری همه وجوه فعالیت سیاسی و تشکیلاتی حزب قرار دارد.

کمونیست: سیاستها و اولویتهای حزب در دوره آینده چیست؟ بر چه مسائلی تاکید دارید؟
رحمان حسین زاده: پلاتفرم سیاسی، عملی هیئت دایم دفتر سیاسی که در این شماره نشریه کمونیست منتشر شده، اولویتهای دوره آتی رهبری حزب را ترسیم کرده است. همه رفقا و خوانندگان نشریه را به مطالعه آن فرامیخوانم و از تکرار موارد آن خودداری میکنم.
از نظر ما دوره آینده، دوره مصافهای سیاسی تعیین کننده در جامعه ایران است. تحولات آتی تنها با دخالت خلاقانه و مبتکرانه رهبران و فعالین کمونیست طبقه کارگر، با تضمین شکل دادن به یک آلترناتیو پرولتری در قبال قدرت سیاسی و یک صف مستقل کمونیستی و کارگری فعال و دخالتگر و آماده نقش بازی کردن در تحولات آتی و با پرچم سیاسی کمونیستی حزب حکمتیست، میتواند به نفع جبهه کارگر و کمونیسم و استراتژی انقلاب کارگری بچرخد. جامعه ایران یا با بزیر کشیدن جمهوری اسلامی توسط قدرت مبارزه طبقه کارگر در راس توده های آزادیخواه به مسیر رهایی و انقلاب کارگری و سوسیالیسم خواهد افتاد و یا اینکه در روند رشد اختلافات درون حاکمیت و میان جناحهای مختلف بورژوازی و تحریم و تهدید جنگی و جنگ احتمالی قدرتهای بزرگ امپریالیستی به مسیر تلاطمها، تصفیه حسابها و جابجایی قدرت میان این و آن جناح بورژوازی از بالای سر طبقه کارگر و مردم، به بهای ادامه بردگی مزدی و اختناق و استبداد سیاسی به اوضاع سیاه دیگری منجر میشود.
حزب حکمتیست توجه طبقه کارگر و رهبران و فعالین کارگری و تشکلهای مستقل آنها را به حساسیت اوضاع متحول ایران و فرصتها و فرجه های سیاسی احتمالی و در عین حال به مخاطرات پیش رو جلب میکند و با برافراشتن پرچم کمونیستی و انقلابی طبقه کارگر پیشاپیش صف آزادی، برابری و رهایی جامعه بر محورهای سیاسی زیر پافشاری میکند:
الف- برافراشتن پرچم سرنگونی فوری و انقلابی جمهوری اسلامی، تامین آزادی و برابری
سرنگونی انقلابی جمهوری اسلامی پیش شرط هر تحول جدی اقتصادی و سیاسی در حیات طبقه کارگر و مردم تشنه تغییر و بهبود وضع موجود و مولفه مهمی در پایان دادن به مخاطرات احتمالی پیش رو است. حزب حکمتیست برای بزیر کشیدن فوری و انقلابی جمهوری اسلامی و بنیاد گذاشتن جمهوری سوسیالیستی با اتکا به نیروی طبقه کارگر و مردم آزادیخواه تلاش میکند. طبقه کارگر ایران با بزیر کشیدن و درهم شکستن دولت بورژوائی جمهوری اسلامی به چیزی کمتر از تامین آزادی و برابری و سوسیالیسم تن نخواهد داد. بر این اساس سرنگونی انقلابی جمهوری اسلامی و تحقق آزادی و برابری محور پرچم سیاسی ای است که حزب حکمتیست در پیشاپیش طبقه کارگر و صف آزادیخواهی و برابری طلبی در دل تحولات کنونی و جنبش اعتراضی آتی برمیافرازد و بر آن پافشاری میکند.
ب- مقابله محکم با دخالت غرب و ناتو و لیبیاییزه کردن ایران
آمریکا و غرب تا هم اکنون همواره، در تحولات سیاسی ایران دخالت ضد مردمی کرده اند. تحریمهای اقتصادی و فضا سازی و تهدیدهای جنگی هر از چند گاه، عمیقا در ضدیت با منافع مردم و مبارزات بر حق آنها و موجب طولانی شدن عمر جمهوری اسلامی بوده است. حزب حکمتیست در راس طبقه کارگر آگاه با تمام توان و امکانات، در مقابل هر نوع دخالت آمریکا و غرب و اکنون مشخصا در برابر فضای تهدیدات جنگی، خطر جنگ و پیامدهای خطرناک آن خواهد ایستاد و برای خنثی کردن آن میکوشد. باید جریانات بورژوایی و سناریو سیاهی که به سناریوی لیبیاییزه کردن ایران امید میبندند را تماما رسوا و افشا کرد.
ج- طرد و ایزوله کردن نیروها و پرچمهای بورژوایی:
در متن جدالهای جدید بورژوازی ایران و هیئت حاکمه جمهوری اسلامی، بار دیگر پرچم افقهای بورژوایی برافراشته خواهند شد و اپورتونیستهای راست و چپ در تلاش خواهند بود که حق طلبی و اعتراض کارگران و مردم آزادیخواه را در چارچوب جدالهای بورژوازی و جمهوری اسلامی قالب بزنند. ازجمله خواهند کوشید مردم را به پای مضحکه های "انتخاباتی" و جدالهای ارتجاعی حول و حوش آن بکشانند. ما همراه با رهبران و فعالین کمونیست طبقه کارگر موظف به افشاء و منزوی کردن همه این پرچمهای بورژوایی و این روندهای ارتجاعی هستیم. فعالانه به تقابل با هر تلاش نیروهای درون و بیرون جمهوری اسلامی و تقلای همه جریانات بورژوایی برای جرح و تعدیل این حکومت ضد مردمی و تحمیل آن در بسته بندیهای جدید میرویم.
د- دخالت فعال در جنبشهای اعتراضی پیش رو:
در شرایط کنونی گسترش بیش از پیش مبارزات اقتصادی و مطالباتی طبقه کارگر در مراکز کارگری برای افزایش دستمزد و بهبود زندگی، شکلگیری حرکات اعتراضی علیه فلاکت و گرانی، علیه استبداد و اختناق و برای تحمیل آزادیهای سیاسی و فرهنگی، حقوق برابر زنان و خلاصی فرهنگی بسیار محتمل است. حضور فعال در همه این عرصه های مبارزاتی، ارائه خواست و مطالبه روشن و قابل پیروزی، و تلاش برای به پیروزی رساندن آن وظیفه رهبران و فعالین کمونیست کارگران و حزب ما است.

ه- سازمانیابی توده ای کارگران و برافراشتن پرچم جنبش مجامع عمومی و شورایی

طبقه کارگر و صف جنبش اعتراضی هم اکنون و در مصافهای پیش رو به اتحاد و تشکل محکم طبقاتی نیاز حیاتی دارد. رهبران و فعالین کمونیست کارگران و مردم آزادیخواه باید از فرصتها و فرجه های پیش رو برای ایجاد بیشترین اتحاد و تشکل محکم طبقاتی و مبارزاتی فعالانه استفاده کنند. جنبش مجامع عمومی و شورایی در مراکز و محیط های کارگری در محلات و محیط زیست مردم معترض را میتوان و باید به ستون فقرات سازمانیابی توده ای تبدیل کرد.

و- سازمانیابی کمونیستی و حزبیت کمونیستی طبقه کارگر از نان شب واجب تر است.

در دوره پیش رو گرایش کمونیستی طبقه کارگر و کارگران کمونیست باید و میتوانند با اولویت دادن به تحزب کمونیستی، با اتحاد و تشکل در حزب حکمتیست و تقویت اتحاد و انسجام شبکه محافل رهبران کارگری و کارگران کمونیست، سازمان دادن حوزه ها و کمیته های کمونیستی حزب، بیش از پیش به نیروی محرکه هدایت کننده همه وجوه فعالیت طبقاتی و اجتماعی خویش متکی شوند. دوره جدید در عین حال دوره ضرورت تقویت و استحکام تحزب کمونیستی توسط کارگران کمونیست و رهبران عملی طبقه کارگر است.

***