|
محظورات دیپلماتیک یا تعهد به کمپ بورژوا-ناسیونالیستها (در حاشیه سخنرانی ابراهیم علی زاده) جمال کمانگر سر انجام کومله بعد از یک سکوت طولانی در مقابل اعتراضات کردستان عراق از زبان دبیرکل این حزب ابراهیم علیزاده با زبان ایما و اشاره که مختص رهبری این سازمان است اعلام موضع کرد. آنچه مد نظر من است پرداختن به آن بخش از سخنرانی ابراهیم علیزاده است که چند صد متر دورتر از محل جلسه در جریان است! (1) تحرکات اعتراضی در شهرهای کردستان همچنان ادامه دارد.تا کنون تعدادی کشته، دهها نفر زخمی و سخنگویان سرای آزادی از طرف سازمانهای امنیتی احزاب حاکم در کردستان تهدید و زندانی شده اند. ابراهیم علیزاده ملاحظات دیپلماتیک چنان گلویش را میفشارد که اعتراضات کردستان را با کل عراق در یک بسته بندی معین میپیچد تا راه فرار از برخورد مشخص به مکان و شهر مشخصی را داشته باشد. اما صورت مسئله چیست؟ مخاطبین سخنان ابراهیم علیزاده میدانند از ١٤فوریه ٢٠١١ اعتراضات در شهرهای کردستان در جریان است. این اعتراضات از سلیمانیه شروع و به سرعت به سایر شهرها سرایت کرده است. شهرهای تحت حاکمیت حزب مسعود بارزانی به شکل پادگان نظامی در آمده است.و هر اعتراضی را با خشونت سرکوب میکنند.
ماهیت اعتراضات کردستان عراق تحت تاثیر انقلابات تونس و
مصراست. خواسته های جوانان معترض علیه فساد مالی واداری حکومت اقلیم کردستان و
مقامات حزبی و حکومتی است.ابراهیم علیزاده تا اینجا مشکلی ندارد که ماهیت این
حرکتها راشبیه هم بداند اما آنجا که بطور مشخص میخواهد در مورد کردستان عراق
صحبت کند نقض غرض میکند و میگوید:" این منطقه از موقعیت وِیژه ای بر خوردار است
(این ٢٠سال است اسم رمز سرکوب مخالفین است)چون قدرت درعراق میان تعداد زیادی
تقسیم شده است!!بنابراین مردم نمی دانند که خواهان سرنگونی چه کسی باشند؟!" نقل
از سخنرانی ابراهیم علیزاده ممکن است کسی بگوید اینها محظورات دیپلماتیک است باید آنرا فهمید! اما محظورات دیپلماتیک نمیتواند ابدی باشد.صاف و ساده این انتخاب سیاسی است که کومله و شخص ابراهیم علیزاده ٢٠ سال است با آن زندگی میکند. لیست طولانی را میتوان برشمرد: از کشتارهزاران زن تا ترور رهبران کمونیست تا حمله جنایتکارانه به مقر کمونیستها ، کشتار و تعطیل کردن دفاتر آنها تا فتوای ترور ریبوار احمد نمونه هایی هستند که ابراهیم علیزاده و کومله در مقابل آن با سکوت، وفاداری کامل خود را به موضع ناسیونالیستیشان بیان کرده است. قرار بود کمونیستها ابای از گفتن حقیقت نداشته باشند. اما آشکار است که نقل مکان کردن به جناح چپ ناسیونالیست کرد این هزینه ها را دارد. بخش افراطی کومله به رهبری عبدالله مهتدی سالهاست که از کمونیست بودن خود پشیمان و به تاریخ مشترکی که با کمونیستها داشت نفرین میفرستد. ابراهیم علیزاده در همین سخنرانی مردم را به متشکل شدن در احزابی که در آینده شکل خواهند گرفت حواله میدهد این در حالی است که کمونیستهای برجسته کردستان عراق با اسم و رسم مشخص، روزانه برای دهها هزار نفر در همان میدان آزادی سلیمانیه سخنرانی میکنند و سیاست کمونیستی را در مقابل جامعه میگذارند.مردم آنها را روی دستشان بلند میکنند و به شجاعتشان دورد میفرستند! نمونه نوزاد بابان و دهها رهبر کمونیست کردستان عراق متشکل در حزب کمونیست کارگری کردستان.اما انتخاب سیاسی کومله و جا خوش کردن در کمپ بورژوا –ناسیونالیستهای کردستان آنها را به این وضع رسانده است. کومله از مردم سلیمانیه که نه داعیه کمونیست بودن دارند و نه حزب و اردوگاه دارند عقب تر است. معترضین در میدان آزادی سلیمانیه با شنیدن حقایق نظام بورژوا-ناسیونالیست کرد از زبان کمونیستها به وجد می آیند برای آنها هورا میکشند اما کومله سکوت معنی داری در پیش گرفته که جزء همراهی با احزاب حاکم معنی دیگری ندارد. مخاطب من شخص ابراهیم علیزاده و رهبری محافظ کار کومله نیست! بلکه جوانان و کسانی است که هنوز فکر میکنند کومله شائبه های کمونیستی دارد و به آن متوهم هستند.کومله ٢٠ سال است که انتخاب سیاسیش را کرده است و در این مدت نشان داده است که متعهد به انتخابش بوده است همانا ماندن در کمپ بورژوا-ناسیونالیستهای کرد است . طبقه کارگر و جوانان کردستان چاره ای جزء انتخاب سیاسی و طبقاتیشان ندارند و باید سیاست کمونیستی-کارگری را سر لوحه مبارزاتشان قرار دهند. ١٦آپریل ٢٠١١ (١)اردوگاه زرگویز تا سایمانیه چند کیلومتر فاصله دارد (٢) این سخنرانی به زبان کردی است و در سایتها منتشر شده است
|
