١٦ آذر روز ماست!

بهرام مدرسی

هفته آینده ١٦ آذر است. همه دستگاه های تبلیغاتی و انتظامی و گله حزب الله و عربده كش رژیم خود را برای این روز آماده كرده اند. على اكبر محسنى مديركل حراست وزارت علوم اعلام كرده است كه دانشگاه ها محدودیتی برای برگزاری مراسمهای ١٦ آذر نخواهند داشت و به دانشجويان توصيه كرده است "براى گراميداشت مراسم ۱۶ آذر، ياد شهداى اين روز را زنده نگه دارند." خاتمی  اعلام كرده است كه احتمالا به مناسبت این روز در دانشگاه تهران حاضر خواهد شد. انجمنهای اسلامی دانشگاه های متعددی به مناسبت این روز برنامه هایی را در سالنهای سربسته ترتیب داده اند و بسیج دانشجویی هم طبق معمول و با لبیك به فراخوان مدیر كل حراست برنامه هایی را ترتیب داده است.

همه از محسنی تا خاتمی و از انجمنهای اسلامی تا بسیج دانشجویی میدانند كه ١٦ آذر دیگر نه ربطی به یاد "شهدای این روز" دارد و نه صحنه دعوای خانگی جناح های برادران "فداكار اسلام" در حكومت. ١٦ آذر روز اعلام خواست دانشجویان و جوانان علیه رژیم اسلامی است. این را سال قبل و سالهای پیش از آنهم تجربه كرده اند. تلاش بسیج دانشجویی و انجمنهای اسلامی در گرامیداشت "شهدای این روز"  اگر نشان از بلاهت اینان نباشد در بهترین حالت میتواند "خود را به كوچه علی چپ زدن" باشد. تلاشی كه در عین حال سوال بزرگی را هم با خود دارد.

سوال این است: با ورشكسته شدن دوم خرداد و عدم موفقیت اینان در مهار اعتراض دانشجو، چه جریانی  پرچم دار اعتراض دانشجو در آن جامعه است؟

خاتمی، گله حزب الله، خیل انجمنهای اسلامی، حراست دانشگاه، بسیج دانشجویی و تمام نیروی انتظامی كه به مناسبت این روز بسیج شده اند، امیدوارند كه جواب این سوال فعلا روشن نباشد. امیدوارند كه  فعلا و یا حداقل به مناسبت این روز پرچمی به احتزاز درنیاید، امیدوارند كه این روز را هم "به خیر" بگذرانند. نه اینكه صرفا تظاهراتهای بزرگی اتفاق نیفتد، بلكه بیشتر اینكه جریانی، كسی، حزبی و یا سازمانی، به سخنگوی اعتراض رادیكال جوانان و دانشجویان بدل نشود. این برای آنها خطرناكتر از هر اعتراض گسترده ای است. اعتراض گسترده را البته اگر امكانش باشد، باید سازمان داد، مهمتر اما آن نیرو و آن شعاری است كه در این روز خود را طرح میكند، به مردم فراخوان میدهد كه حول آن گرد آیند و پس از ١٦ آذر تازه كارش را برای بسیج بیشتر مردم شروع میكند.

این نیرو اما موجود است. این جریان  همین امروز در دانشگاه ما، در محله ما، در شهر ما و در جمع دوستان و آشنایانمان موجود است. این همان جریانی است كه سال پیش شعار آزادی و برابری را به احتزاز درآورد. این همان جریانی است كه در اعتراض به آپارتاید جنسی به خیابان آمد، این همان نیرویی است كه در جمع ها و محافلمان به چیزی كمتر از رفتن رژیم اسلامی و ساختن جامعه ای آزاد و برابر رضایت نمیدهد. این همان نیرویی است كه در خیابان و محله سرتاپای این رژیم سیاه اسلامی را به مصاف طلبیده است. این همان جنبش "بد حجابی" ماست. این همان جنبش ضد دینی و ضد مذهبی است كه همه مان خود را جزیی از آن میدانیم. این همان جنبش "روزه خواری" ماه گذشته است. این همان جنبشی است كه در محله نمیگذارد كسی را دستگیر كنند. این جریان و این جنبش امروز در خانه ما هم حضور دارد! نگاهی به اطراف خود بیاندازید! سوال برای ما، برای من، شما و همه كسانی كه خود را جزو این جنبش میدانیم این است كه از امكان ١٦ آذر برای اعلام خواسته های این جریان و این جنبش استفاده خواهیم كرد؟ كاری خواهیم كرد كه بعد از ١٦ آذر، چه تظاهرات بشود و چه نه، شعارهای این جنبش به صدر شعارهای جامعه برود؟ اگر جواب مثبت است، برای به صحنه آمدن این جریان  چه باید كرد؟

باید وسیعا از امكان ١٦ آذر استفاده كنیم. سعی كنیم كه با دوستان و آشنایانمان در این روز در هر دانشگاهی كه هست، جمعا حضور به هم برسانیم و جمعا شعارهایی را كه مد نظر داریم، اعلام كنیم و به شعار آن تجمع تبدیل كنیم.

شعار اصلی ما زنده باد آزادی، زنده باد برابری خواهد بود. باید دانشگاه  و تریبونی كه به مناسبت ١٦ آذر در آن بوجود آمده است، اعلام این خواست به همه باشد. اگر انجمنی ها در سالنهای در بسته مراسم "گرامیداشت" خود را بر گزار میكنند، ما باید سعی كنیم در محیط دانشگاهمان، بیرون سالنها به بحث و تبلیغ این خواست و شعار و خواسته های دیگرمان بپردازیم. باید خود ما سخنگوی اعلام خواسته هایمان باشیم.

اگر خاتمی در دانشگاه تهران میخواهد حاضر شود، باید كاری كرد كه گریان تر از همیشه راهش را بگیرد و به خانه باز گردد. باید نشان داد كه دانشگاه ما نه جای خاتمی است و نه بسیج دانشجویی.  محیط دانشگاه را قرق كنیم. با شعارهایمان، پلاكادرهایمان، اوراق تبلیغیمان و سخنرانانمان.