نقل از کمونیست ١٤٠

اول مه ١٣٨٦ شاخص موفقیت اجتماعات بزرگ است!

رحمان حسین زاده

به استقبال اول مه روز جهانی کارگرمیرویم. جنب و جوش و تحرک و بحث و همفکری و نقشه ریختن برای برگزاری هر چه بهتر این تنها روزجهانی کارگران در جریان است. علیرغم فشارها و سرکوبگریهای جمهوری اسلامی و به علاوه فریبکاریها و ترفندهای نهادهای ضد کارگری همچون خانه کارگر و شوراهای اسلامی اول مه هر ساله در ایران عرصه ابراز وجود رادیکال کارگری و حق طلبانه بوده است. امسال نیز از این قاعده مستثنی نیست. از مدتی قبل و هم اکنون جریانات و نهادهای حق طلب کارگری، رهبران وفعالین دلسوز کارگران در فکر سازماندهی اجتماعات بزرگ به مناسبت روز کارگر هستند. در دنیای پیشرفته و متمدن، آنجا که اندک حقوق کارگران و فعالیت علنی تشکلها و اتحادیه های کارگری به همت مبارزه خود کارگران به رسمیت شناخته شده است. سازماندهی مراسمهای روز کارگر کار ساده ایست. اما در شرایط امروز ایران و تحت حاکمیت جمهوری اسلامی این اقدام حق طلبانه و ساده و سر راست ابدا کار ساده ای نیست. ابعاد متنوع و پیچیده و حل مشکلات و رفع موانع و گاها ریسک کردن را از فعالین کارگری و چپ و متعهد به کارگران را میطلبد. به همین دلیل است که هر ساله برگزاری اول مه خوب در ایران ، زیبایی ویژه و پیشروی مهمی را برای مبارزه کارگری و حق طلبانه ثبت میکند.

امسال نیز همین مسیر را باید طی کنیم. اما یک مسئله محوری میتواند کار فعالین کارگری و دست اندرکاران ماه مه را آسان کند. آنهم هماهنگی، همدلی و همگامی نهادها، رهبران وفعالین برگزاری اول مه است. تجربه سالهای گذشته نشان میدهد که متاسفانه نا هماهنگی، نداشتن همگامی لازم و اقدامات سکتی چیزی جز تفرقه و به کار نیافتادن کل انرژی مفید برگزاری اول مه بزرگ و وسیع را ببار نیاورده است. اولین مسئله ای که در تدارک ماه مه امسال باید به آن توجه کرد، فایق آمدن بر این ناهم آهنگیها و ایجاد یک صف وسیع و گسترده برای برگزاری بزرگترین اجتماعات به مناسبت روز کارگر است. این کار شدنی است به شرطی که واقعیات ساده ای را قبول کنیم.

اولا: اگر در این حقیقت ذینفع باشیم که نفس برگزاری پرجمعیت و بزرگ روز کارگر خود یک هدف اساسی است . که مراسمهای روز کارگر باید نمایش قدرت طبقه کارگر و صف آزادیخواهانه و حق طلبانه جامعه علیه ستم و استثمار و تبعیض و حامیان آن باشد. که روز کارگر را به مقطعی از تغییر تناسب قوا به نفع کارگر و انسانیت و آزادیخواهی تبدیل کنیم ، آنوقت اجتماعات هر چه بزرگتر و وسیعتر شاخص اصلی موفقیت روز کارگر در ایران خواهد بود. اجتماعات بزرگ به طور ابژکتیو یعنی حضور وسیع جمعیت در مراسم و متینگهای روز کارگر، یعنی پرهیز از مراسمهای پراکنده و کوچک و تلاش برای یکی کردن اقدامات حول متینگ و مراسم بزرگ مرکزی درسطح شهر. اگر اجتماعات بزرگ را شاخص بگیریم، در نتیجه گرایشات درون جنبش کارگری و نهادها و فعالین دست اندرکاراول مه لازمست دست در دست هم بگذارند و اجتماعات بزرگ را ممکن سازند.

دوما: پایه واقعی همگامی گرایشات حق طلب درون جنبش کارگری ونهادها و فعالین مختلف برای برگزاری بزرگ اول ماه مه در این حقیقت هم نهفته است که در شرایط مشخص ایران طبقه کارگر و ابتدایی ترین مطالبات کارگری از جمله داشتن حق تشکل و اعتصاب و اجتماعات و پیکت کارگری و استاندارد قابل قبول جامعه کارگری برای تعیین دستمزد، داشتن بیمه بیکاری مکفی و برگزاری آزادانه روز کارگر و .... زیر ضرب جمهوری اسلامی و دم ودستگاه سرکوب آن است. هر گرایش حق طلب درون جنبش کارگری صرفنظر از پلاتفرم بلند مدت خود برای جنبش کارگری، قاعدتا در تحقق این مطالبات فوری جنبش کارگری سهیم است. پس زدن جمهوری اسلامی بر سر این مطالبات خود گشایش بزرگی را در پیشروی بعدی جنبش کارگری ایفا میکند. روز جهانی کارگر بیش از هر مناسبتی محل ابراز قدرت اجتماعی کارگر برای به کرسی نشاندن این مطالبات و به عقب راندن جمهوری اسلامی است. اگر گرایشات مختلف درون جنبش کارگری در این واقعیت ذینفع باشیم ، آنوقت در این چارچوب باید به دور از تعصبات گرایشی و گروهی و سکتی برای برگزاری بزرگترین اول مه همگام شویم. به نظرم کار ساده ایست که حول چند مطالبه فوری اقتصادی و سیاسی گرایشات و نهادها و فعالین جنبش کارگری اعم از سندیکالیست، سوسیالیست، رفرمیست و کمونیست و چپ و سوسیال دمکرات ... از طیفهای مختلف متحد و سازمانیافته در هر شهر و هماهنگ در همه شهرهای بزرگ ایران اقدامات مشترک را سازمان دهیم.

سوما: در راستای برگزاری اجتماعات بزرگ روز کارگر باید بیشترین توده مردم را به صف اجتماعات روز کارگر فراخواند. روز کارگر سمبل اعتراض به استثمار و بیحقوقی و ستم و تبعیض، مظهر حق طلبی و آزادیخواهی و برابری طلبی و دفاع از انسانیت و حقوق برابر همه شهروندان جامعه است. این روز به صف وسیع انسانهای جامعه به غیر از مشتی انگل سرمایه دار و حامیان اسلامی و دولتی آن مربوط است. اجتماعات روز کارگر باید محلی باشد که معلم و دانشجو و محصل، کارمند و کسبه و هر بخش محروم و تحت ستم جامعه در آن حضور یابد و این روز را از آن خود بداند. روز کارگر، روز اجتماع وسیع همه زنان و مردان یاغی از ستم و تبعیض و نابرابریست. همه را به این روز باید فراخواند.

چهارم: یادمان باشد در اجتماعات بزرگ و وسیع روز کارگر دولتیها، مقامات و عوامل جمهوری اسلامی و حتی نهادهای و سازمانهای به اصطلاح "کارگری" دولت جایی ندارند. خانه کارگر و اداره کار و شوراهای اسلامی و ... بگذار به به نمایشهای خود مشغول شوند. نمایشات آنها محل حضور و تجمع کارگران نیست ونباید باشد. اجتماعات بزرگ کارگران هم محل حضور و مانوراین دشمنان آشکار کارگران نیست.

خلاصه کلام، اجتماعات بزرگ و هر چه پر جمعیت شاخص موفقیت روز کارگر امسال کارگران ایران است. همه جریانات، گرایشات و نهادهای حق طلب و مدافع کارگر را به تلاش و ابتکار و هماهنگی برای سازماندهی اجتماعات بزرگ اول مه باید فرا خواند.