سکوت کردن درشرایطی که فعالین ورهبران دانشجویی درزندان اسیرشده اند ، تحت بازپرسی هستند، دراعتصاب غذا بسرمی برند شکنجه روانی وجسمانی می شوند، جايز نيست.
امروز بیش از یک ماه بازداشت اعتصاب وشکنجه دانشجویان آزادیخواه وبرابری طلب میگذرد. هنوز برخی از فعالین مدنی ازجمله فعالین زنان سکوت کرده اند. مگرسلب ملاقات ازدانشجویان با خانواده هایشان یا شکنجه و اخراج ازتحصیل آنها نقض حقوق مدنی واجتماعی نیست؟ پس چرا یاران مدافع حقوق مدنی لب به اعتراض نمی گشایند؟
آيا دفاع از حقوق مدنی و رعایت حقوق
بشر امري صنفي شده است؟ آيا حمایت و همبستگي مردم را تنها از جمع خود مشروع میدا
نيم! آيا دفاع از دانشجويان آزاديخواه و برابري طلب، اين بهترين فرزندان و دوستان
مردم كه امروز در زندان و تحت شكنجه و آزار جسمي و روحي قرار گرفته اند، كار شما
نيست؟ چرا خانواده هاي اين عزيزان تنها گذاشته شده اند؟ مگر ما و همه آن دوستاني كه
در ۲۲ خرداد جلو دانشگاه اجتماع كرديم و تحقير و توهين شديم را فراموش كرده ايم؟
درد ناک است درمملکتی که به حکم ارتجاعی ترین قوانینش زن را نیمی از یک انسان
محسوب می کنند، سنگسار می کنند، حقوق مدنی و انسانی شهروندانش نادیده گرفته می
شود...، جمعی از فعالین حقوق زن برای رفع مشکلاتشان پناه به آش نذری امامان می
برند وخبر آن رادرسایتهایشان درج می کنند!
برگشتن به گذشته، پناه بردن به امامان و كساني كه امروز جوانان، زنان، كارگران و مردم را به سلاخی كشيده اند، جز خفت كشيدن و كوچك كردن و كوچك ديدن خود نيست.
تجویز آش نذری برای درمان این درد وخلاصی از این شر، پناه بردن به خرافات از سر استيصال است. اين شايسته ما نيست. شايسته نسلي از زنان و دختران جواني كه در سه دهه اخير به تبعيض جنسي و تحقير خود تن نداده و سر بلند ايستاده است، نيست.
امروز ماجرای سرکوب و تحمیل فضای رعب ووحشت زندگی همگان را دربرگرفته است. زنان را دستگیر ميكنند. جوانان را درملا عام دار ميزنند. دست و پاي انسان را قطع ميكنند و يا از بلندي به پاينن پرتاب ميكنند، فعالين کارگری هنوز هم در زندانند. دانشجویان را به زنجیر کشیده اند... این درد مشترک همه ماست.
دوستان!
باز میتوانیم و بايد بصورت جمعی هرجا كه هستیم ابراز وجود كنيم. كارزار امروز ما براي آزادي و دفاع از حرمت انسانيمان، حمایت از خانواده دانشجویان زندانی، قرار گرفتن در كنار آنها و تلاش برای آزادی عزیزان دربند است.
جاي شما امروز در اين كارزار نبايد خالي باشد. ديروز ما زنان را زدند و هر روزه هم ميزنند وتحقير ميكنند، امروز دانشجويان آزاديخواه و برابري طلب را تحت شكنجه قرار داده اند، فردا باز نوبت ما خواهد شد، اگر تنها بمانبم و اگر همسر نوشتانمان را تنها بگذاريم.
دیبا علیخانی - فعال جامعه حمایت از
زنان ایران
16 دی ماه 1386