کودکان هسته ای، فاجعه نابخشودنی سرمایه داری

سیف خدایاری

    دیرزمانی است که معضل هسته ای و سلاحهای کشتار جمعی یکی از برآمدهای نظام سرمایه داری در اقصی نقاط دنیاست. بخش اعظم دعواهای سیاسی مختلف که اینجا و آنجا برسر این پدیده صورت می گیرد، ادامه نظام سلطه بر توده های میلیونی و محروم ازنعمات مادی و معنوی در این دنیاست که ازسوی بورژوازی به نام منافع این یا آن ملت دسته بندی می شود. در چند سال اخیر در ایران شاهد نمایش پوپولیستی انرژی هسته ای حق مسلم ماست بوده ایم که ازاختراع آفتابه هسته ای توسط مخترع ایرانی گرفته تا تشکیل زنجیره های انسانی و بع بع هنرمندان ملی  همه در کرنای انرژی هسته ای دمیدند وبه جای نان، مسکن، امنیت و رفاه به خورد مردم دادند.ناسیونالیسم عظمت طلب ایرانی نیز خرسند از  احقاق حق هسته ای ایران توسط یکی از فاشیستی ترین رژیمهای موجود در دنیا همه چیز را فدای افتخار و عظمت ایران زمین کرده و بی توجه به شرایط زندگی انسانهای زنده بر این ایران زمین به ثبت افتخارات ملی خود نشسته اند. البته طبقه کارگر و انسانهای آزادیخواه که منفعتی در حفظ این نظام سراپا فاشیستی ندارند، با صدای رسا و در هزاران اعتراض و اعتصاب اعلام کرده اند:  معیشت حق مسلم ماست، آزادی بیان حق مسلم ماست آزادی پوشش حق مسلم ماست و ...

   در این گیرو دار مسئله امنیت مردم تنها چیزی است که نادیده گرفته می شود و همه چیز در پوشش آن حق مسلم به باد فنا می رود و تأثیرات مخرب مواد رادیواکتیویته ناشی از سوخت هسته ای بر زندگی انسانها در آخرین درجه اهمیت قرار می گیرد. در نظام سرمایه داری سخن گفتن از چنین پدیده هایی سیاسی کردن بهداشت و امنیت مردم است در حالی که آنها به بهداشتی کردن و ایمن کردن سیاست هیچ اهمیتی نمی دهند.

    اخیراً در منطقه پنجاب هند، مواد رادیواکتیوحاصل از سوخت هسته ای در نیروگاههای اتمی که به گفته مقامات دولتی برای تولید انرژی و نه برای تهدید همسایگان خود فعال هستند، نسلی از کودکان ناقص الخلقه با بیماریهایی مانند کوچک مغزی، بزرگ مغزی، فلج مغزی وسرطان ببار آورده است. مقامات هندی تا جایی که توانسته اند از انتشار اخبار مربوط به این رسوایی خودداری کرده و کمترین اقدامی برای تحقیق و مطالعه در این زمینه نکرده اند. این خبر که بوسیله یکی از پزشکان اهل آفریقای جنوبی و با همکاری پزشکان محلی انتشار یافته با برخورد دولت هند و احتمال ممنوع الخروج کردن این پزشک همراه شده است.

   توصیف وضعیت جسمانی کودکان تکان دهنده و آزار دهنده است. تعدادی از آنها نمی توانند حرف بزنند، به آسمان خیره شده و یا دردنیای درونی خود غرق گشته اند. تعداد دیگری گریه می کنند و بدنشان را به جلو و عقب تکان می دهند. تعداد بسیار کمی ازآنها بر بدن خود کنترل دارند. والدین خشمگین آنها روی سرشان داد می کشند یا کلمات ملایم وامیدوارکننده زمزمه می کنند و به امید چیزی مانند معجزه نشسته اند که آنها را از آن کابوس بیرون بیاورد.

 هرمان بیر یکی از کودکان قربانی در٤٠ کیلومتری نیروگاه بدنیا آمده است. مادرش دارد به بچه ای نگاه می کند که به هنگام تولد  سالم وسرحال بود اما امروز تلوتلو می خوردو نمی تواند به تنهایی غذا بخورد و در دنیای خود غرق گشته است. مادرش می گوید " وقتی به ده بر می گردیم، مردم می گویند خدا از شما انتقام گرفته است، اما من چنین فکر نمی کنم. تمام این منطقه آلوده شده است . ما اصلاً فکر نمی کردیم که اورانیوم در بدن بچه هایمان وجود دارد."

    چند کیلومتر دورتر از نیروگاه، کشاورز ٤٨ ساله ای دارد به کودک ١٣ ساله اش نگاه می کند که به آسمان خیره شده و دستان گره کرده اش را زیر چانه گرفته است. آزمایشات نشان می دهد ١٩ برابراستاندارد سازمان بهداشت جهانی اورانیوم در بدنش وجود دارد. او دچار اختلال مغزی است و تابحال هفت عمل جراحی بر بدنش انجام شده تا بتواند دست و پاهایش را باز کند. پدرش می گوید" دولت باید در این موردکاری بکند. اگر بچه من مبتلا شود، نسل های آینده هم مبتلا خواهند شد.آنها منتظر چی هستند؟ مگه می خوان چند تا کودک مبتلا شود؟ یک نسل دیگر؟ من می توانم از خانه بیرون بیایم، اما همسرم باید کنارش بماند بعضی وقتها عصبانی می شود و می گوید چرا خدا با سرنوشت ما بازی می کند. هر روز بلایی سر ما می آورد"

دنی چودهاری کودکی ١٥ ماهه است. مادرش منتظرنتیجه آزمایش است. پزشک معالج با عصبانیت می گوید" او همان علایمی را نشان می دهد که  سایرکودکان مبتلا شده دارند." مادرش می گوید" کودکم با عارضه ئیدروسفالی( آب در مغز ) بدنیا آمده است و پاهایش ناتوان هستند.اومتکی به دیگران است.اگر من بمیرم، کی ازش نگهداری می کند؟ می خواهد حرف بزند، اما نمی تواند احساسش را بیان کند و قلب من در هم می شکند.وقتی بفهمه که پاهایش ناتوان هستند،چه احساسی خواهد داشت؟"

پزشکان در آغاز به احتمال مسمویت تدریجی ناشی از مواد غذایی مشکوک بودند. اما بعد از انجام یک آزمایش توسط لابراتواری در آلمان معلوم شد که میزان اورانیوم موجود در بدن این کودکان شصت برابر استاندارد جهانی آن است. آبهای زیرزمینی هم بشدت آلوده شده اند و حاوی ٢٢٤ میکروگرم اورانیوم در لیتر هستند که ١٥ برابر استاندارد جهانی آن است. این در حالی است که منطقه پنجاب دو سوم گندم مورد نیاز شبه قاره هند و ٤٠ درصد برنج آن را تأ مین می کند و تنها در یک محدوده جغرافیایی نزدیک به یکی از نیروگاهها، ٢٤ میلیون انسان زندگی می کنند.

 دکترپریتبال سینگ که مدیر کلینیک فریدکات برای مراقبت از کودکان مبتلا است، می گوید " تعداد کودکان مبتلا به آلودگیهای ناشی از وجود نیروگاهها در شش ـ هفت سال گذشته بطور وحشتناکی افزایش یافته است. اما مقامات هندی می خواهند این رسوایی را زیر فرش پنهان کنند.این آلودگی تنها به کودکان آلوده محدود نمی ماند، بلکه سراسر پنجاب را خواهد پوشاند. به همین دلیل است که مقامات با اکراه در این مورد سخن می گویند. آنها ما را تهدید کرده و گفته اند اگر از اظهار نظر درباره این ماجرا دست نکشیم، کلینیک ما را خواهند بست.اما می دانم که اگر سکوت کنم، این روند سالها ادامه خواهد داشت و کسی اقدامی نخواهد کرد. اگر من سکوت کنم، فردا مشکل برای بچه ی خودم پیش می آید. بچه ها دارند جلو چشم من پر پر می شوند."

دکترکارن سمیث متخصص مواد سمی فلزی، که انجام تحقیقات در این مورد را در آلمان بر عهده دارد، می گوید "  بیش از این نمی توان از این مسئله چشم پوشی کرد. باید هر چه زودتر بدن کودکان تمیز شود و برنامه تغذیه ای مخصوص برای زدودن آثار مخرب مواد رادیواکتیو در بدن آنها به اجرا در آید.آگر آلودگی با این روند فعلی ادامه یابد،فاجعه تا دورترین نقاط مرزی پاکستان و شرقی ترین نقطه در مرز بنگلادش سرایت می کند و میلیونها نفر درمعرض خطر جدی قرار می گیرند."

بی تفاوتی دولت هند دراین مورد دور ازانتظارنیست. هند دارد  بسرعت به سوی تأسیس نیروگاههای بیشتر در پنجاب و منطقه می رود. چندان جای تعجب هم نیست وقتی کارشناسان از سازمان تحقیقات اتمی که به منطقه رفته بودند، گفته بودند: میزان اورانیوم در آب آشامیدنی  اندکی زیاد است، اما جای نگرانی نیست!

یکی از احتمالات ممکن در مورد غلظت اورانیوم در منطقه، اورانیوم رها شده در جنگ با عراق و افغانستان می باشد که آن هم به نوبه خود یکی از دستاوردهای نظام سلطه جهانی سرمایه داری برهبری ناتو است.

بهرحال در نظام سرمایه داری که تمام معادلات بر اساس سود وگسترش یا حفظ قلمرو خود است، امنیت انسانها در کمترین درجه اهمیت قرار می گیرد و نمونه کودکان هسته ای هند تنها یک نمونه از ازهزاران مواردی است که مستقیماً به جان انسانها مربوط می شود. تنها  ایجاد دنیایی که مبتنی بر سود و انباشت سرمایه نباشد٬ دنیای که تولید برای رفع احتیاجات بشر است٬ یعنی برقراری نظام سوسیالیستی است که چنین تضمینی می دهد.