|
طنز تلخ
مظفر محمدی
فتح اللهی رئیس کانون عالی انجمن‌های صنفی کارگران گفته است: "به دنبال این هستیم که در جلسه شورای عالی کار بحث افزایش دستمزد مجدد کارگران را بررسی کنیم چرا که حقوق فعلی پاسخگوی هزینه ی معمولی زندگی نیست." اینکه دستمزد کارگران چند برابر زیر خط فقر است، اینکه سفره خانواده های کارگری خالی است. اینکه کارگران و خانواده هایشان مسکن مناسب ندارند و عاجز از پرداخت اجاره مسکن، که کم تر از دستمزد ماهانه نیست، هستند و بیشتر به حاشیه شهرها پناه برده اند... بر فتح اللهی و همه عیان است. به همه این ها شرایط فلاکتبار کار بدون قرارداد، تعدیل و اخراج و بیکاری ده میلیونی که بر طبقه کارگر تحمیل شده است را اضافه کنید. اما طنر تلخ اینجا است که در چنین شرایط فلاکتبار کار و زندگی طبقه کارگر، این نمایندگان کارفرما و دولت اند که پاپیش می گذارند و صحبت از بررسی مجدد افزایش دستمزد می کنند، نه نمایندگان مجامع عمومی وشوراهای مستقل کارگری! و آنها است که می گویند سالی یک بار افزایش دستمزد کافی نیست! یک جواب این است که کارفرماها و دولت از خیزش و عصیان کارگران می ترسند و می خواهند نانی به سفره این طبقه اضافه کنند و دهانشان را ببندند. اولا معلوم نیست شورای عالی کار راضی به بررسی مجدد افزایش دستمزدها باشد و ثانیا ولو راضی هم شد چندرغازی اگر اضافه شد باز به گرد پای گرانی و تورم نمی رسد. دوما ما متوجهیم که دولت و سخنگویانش در نهادهای کارگری دولتی مانند خانه کارگر و کانون عالی انجمن‌های صنفی و غیره با طرح افزایش دستمزد و اینکه وضع زندگی و مسکن کارگران خوب نیست و این اشک تمساح ریختن ها در حقیقت می خواهند برای سرمایه داران و دولت وقت بخرند. کارگران را در انتظار وعده های توخالی نگه دارند. اما این ها با هر هدف و نیتی این مسائل را مطرح می کنند کارگران متشکل در مجامع عمومی باید مساله افزایش مجدد دستمزد را در طول سال و هر وقت لازم شد دردستور بگذارند و اعتراضات و مبارزات و جنبش تعطیل ناپذیر و پیگیر خود برای افزایش دستمزدها را برپا کنند. بالاخره آمدیم و آقای فتح اللهی مدافع کارگران نمی شد و پاپیش نمی گذاشت تکلیف طبقه کارگر چیست؟ چرا با وجود دستمزد ناچیز و تورم و گرانی سرسام آور و سفره خالی کارگران شاغل وبیکار، جنبشی برای افزایش دستمزدها وجود ندارد. جنبشی تعطیل ناپذیر چرا که بقول فتح اللهی، چه کسی گفته دستمزدها فقط سالی یک بار باید افزایش یابد. مگر تورم و گرانی سالی یک بار است یا هر روز و هفته وماه سرسام آور بالا می رود. طبقه کارگر بدون جنبش افزایش دستمزد، بدون جنبش بیکاران برای بیمه و تامین معیشت، بدون جنبش مجامع عمومی کارخانه و بدون کمیته های کارگری و هیاتهای نمایندگی هیچ شانسی برای بهبود شرایط کار و زندگی ندارد. نیت و هدف رییس کانون عالی انجمن‌های صنفی کارگران برای تقاضای بررسی مجدد افزایش دستمزد هر چه باشد، کارگران باید از این ادعا و فرصت استفاده کرده و پرچم جنبش افزایش دستمزدها به تناسب تورم و نیاز خانواده کارگری را بر افرازند. بنا به آمار دولتی حتی افزایش ٤٠٠ در صدی دستمزد کارگران و بازنشستگان و معلمان و کارکنان جامعه تازه درآمد را به حد خط فقر می رساند. افزایش واقعی دستمزدها در طول سال و هر زمان که تورم افزایش یافت و نیازمندیهای مردم گران تر شد، به یک جنبش سازمانیافته و متحد کارگری و مدام در صحنه نیاز دارد. مبارزه اقتصادی طبقه کارگر که سرمایه داری بحران زده و فاسد ایران پاسخی به آن ندارد، زدن تیشه به ریشه نظام ستم و سرکوب سرمایه داری است. این که رژیم قادر به بهبود شرایط کار و زندگی مردم نیست و یا منفعت سرمایه این بهبود را نمی پذیرد و اینکه جنبش محرومان سرنگونی جمهوری اسلامی را نشانه گرفته است، اما یک ذره از این واقعیت را تغییر نمی دهد که نیروی اصلی اعتراض و مبارزه علیه ستم و سرکوب سرمایه داران و دولت، در مراکز کار و تولید متمرکز است. اگر طبقه کارگر ضرب اول به خیابان نمی آید از عدم توانایی و قدرت آن نیست، خصلت و شیوه و مکانیسم مبارزه و اعتراض طبقه کارگر با توده های پراکنده مردم متفاوت است. یک اعتصاب عمومی کارگری مهر طبقه کارگر را بر خیابان می کوبد و در نهایت کمر بورژوازی را خم می کند. اعتراض و اعتصاب کارگران برای افزایش دستمزد بالاتر از خط فقر و به نسبت تورم همین امروز و نه انتظار تا آغاز سال بعد و نه منتظر تصمیم شورای عالی کار شدن، می تواند از کارخانه ها و مراکز بزرگ و کوچک کار آغاز شود. طبقه کارگر یک بار و برای همیشه اعلام کند که بدون حضورنمایندگان مستقل و منتخب مجامع عمومی کارگری در سطح سراسری، وارد هیچ مذاکره ای با دولت و کارفرما نمی شود. تنها مرجع صلاحیتدار برای افزایش دستمزد، نمایندگان واقعی و منتخب مجامع عمومی کارگری است. می توان در پاسخ به ضرورت مبارزه برای افزایش دستمزد، مجامع عمومی کارگری را بویژه در مراکز بزرگ صنعتی و تولید وخدمات بفوریت برپا کرده و هیات نمایندگی واحد و سراسری برای مذاکره با کارفرما را تعیین نمود. نباید به انتظار وفای فتح اللهی به عهدش نشست. باید به استقبال ادعای او رفت. شاید عدو شود سبب خیر! مرداد ٩٧ ( ژوئیه ٢٠١٨)
|
