|
کوبانی و ائتلاف کثیف ارتجاع! مصاحبه با مظفر محمدی
کمونیست: گزارشی از شما تحت عنوان از نزدیک با کوبانی منتشر شد است. شما شاید از معدود رهبران کمونیستی ایران هستید که مستقیما برای کمک به مقاومت در کوبانی به آن منطقه رفتید. در گزارش شما مشخصا از دشمنان متعدد کوبانی و مقاومتی که توسط مردم در جریان است، صحبت کرده اید و وضعیت کوبانی را در محاصره نه تنها داعش که دولت های منطقه، خوانده اید. چرا دولت هایی که مدعی حمایت اند، برای این مقاومت سد و مانع ایجاد می کنند و در مقابل سیر حمایت هایی که از طرف مردم میشود، ایستاده اند؟
این سناریو به همان شیوه در عراق و سوریه نیز تکرار شده است. عراق را به بهانه های واهی اشغال نظامی و تمام زیر ساختهای اقتصادی و اجتماعی این کشور را نابود کردند. سپس یک کشور ویران را در دستان عشایر و مذاهب و فرقه های گوناگون جا گذاشتند. و امروز در سوریه همان سناریوی سیاه در عراق و سناریوی طالبان را در ابعادی مشابه و جنایتکارانه شاهدیم. دنیا باید از این سناریوسازان تاریخ معاصر بپرسد که دنیا را می خواهند کجا ببرند؟ لبه نهایی پرتگاه جوامع بشری کجا است؟ صاحبان قدرت و ثروت در جهان بظاهر سازمان ملل ایجاد کرده اند که قرار است در دعواها دخالت کند و ضامن صلح و امنیت در جهان باشد. بعلاوه دادگاه بین المللی تشکیل داده و منشور جهانی حقوق بشر نوشته اند و غیره. اما در عمل و در دنیای واقع، سازمان ها و نهادهایی چون پنتاگون، ناتو و ائتلاف های نظامی امریکا و اتحادیه اروپا و متحدین منطقه ای شان که هر بار به بهانه ای تشکیل می شود، سرنوشت جهان را رقم می زنند و پوچی و مسخره و فرمال بودن نهادهای بین المللی و توافقات امضا شده بین دولتهایشان را نشان می دهند. ائتلاف جدید دول امپریالیستی و بورژوایی علیه داعش نیز در ادامه این سیاست عمومی بورژوازی بین المللی قرار دارد. ائتلاف قبلی طالبان را از بین نبرد و ائتلاف کنونی هم داعش را از بین نخواهد برد. چرا که متحدین داعش خود در این ائتلاف قرار گرفته اند. عضویت متحدین داعش در ائتلاف ضد داعش خنده دار است! این ها حتی شعور انسان های جهان امروز را به تمسخر گرفته اند! تا اینجا ماجراهای پشت پرده است. امروز اگر نه بعنوان خبرنگار و یا مفسر و حقوق بگیر بلکه یک ناظر و شاهد با وجدان به کوبانی بروید و یا در کناره مرز و یکصد متری این شهر به تماشا بنشینید با چشمان خود و حتی بدون کمک دوربین شاهد صحنه های جنگ و توطئه های کثیف و جنایتکارانه هستید که جلو چشمان ناباورتان اتفاق می افتد. دولت ترکیه در کنار دولت اسلامی "داعش" روز بروز حلقه محاصره کوبانی را تنگ تر می کنند! اکنون چند صد کیلومتر مرز مشترک داعش با دولت ترکیه از رقه تا حلب، به جریان فوق ارتجاعی داعش امکان محاصره کانتون و شهر کوبانی را داده است. در حالیکه ائتلاف ریاکار امریکا و ناتو مدعی مبارزه و جنگ علیه داعش هستند، دولتهای دیگر عضو ائتلاف از جمله عربستان، قطر و ترکیه، آشکارا حمایت مالی و نظامی از داعش را ادامه می دهند. در میان آنها دولت ترکیه سنگ تمام گذاشته و در مقابل چشمان نگران بشریت آزادیخواه جهان ، توطئه های کثیف و جنایتکارانه اش علیه مردم کوبانی را به اجرا در می آورد. داعش با تصرف کلیه شهرک ها و روستاهای استان "کانتون" کوبانی، از سه طرف شهر کوبانی را محاصره و نصف شهر را هم تصرف کرده است. دولت ترکیه هم با استقرار تانکهایش در مرز شمالی شهر محاصره شهر راکامل کرده است. افراد مسلح داعش از چند صد کیلومترمرز مشترک با ترکیه کلیه امکانات لجستیک نظامی و تدارکاتی خود را از این مرزها فراهم و به داخل سوریه می برد. زخمی هایش را در کلینک های مخصوص ارتش ترکیه مداوا و داوطلبان پیوستن به داعش از ترکیه به سوریه وارد می شوند. دفاتر اداری و روابط عمومی داعش درشهرهای ترکیه مستقر هستند. این در حالی است که مرز کوچک و باقیمانده از محاصره کوبانی را به روی زنان و مردان کودکان این شهر که با چنگ و دندان از امنیت و آزادی و جان و حرمت انسانی شان در مقابل توحش داعش، دفاع می کنند را کاملا بسته و از هرگونه رفت آمد و کمک رسانی به این مردم ممانعت بعمل می آورد. تا کنون چندین نفر دراین مرز توسط گشتی های ارتش ترکیه کشته و زخمی شده اند. دولت اردوغان در آخرین اقدام و همکاری جنایتکارانه با داعش، ماشین حامل مواد منفجره و نیروهای مسلح این جریان را از خاک خودش به دروازه شهر کوبانی عبور داده که به کشته و زخمی شدن ده ها تن از مبارزین و ساکنان این شهر انجامید. به این ترتیب علیرغم نمایش مسخره ائتلاف بین المللی، اعضای ائتلاف از ریاض تا دوحه در قطر و دولت ترکیه عملا و بهمراه داعش علیه مردم کوبانی می جنگند. در جواب بخش دوم سوال که چرا این اتفاق افتاده و دول حامی داعش از این حمایت و ایستادگی در مقابل حمایتهای بین المللی چه منفعتی را تعقیب می کنند نیز خود داستانی است که بخشا بر جهانیان پوشیده نیست. دولتهای بورژوایی عرب و سنی در عربستان و قطر و یمن و غیره از طرفی و دولت ترکیه از طرف دیگر، با بورژوازی حاکم ایران، جمهوری اسلامی، بر سر توازن قدرت و ثروت در خاورمیانه و مشخصا در عراق و سوریه در جدالی دایمی اند. با سقوط حاکمیت رژیم بعث صدام حسین، جمهوری اسلامی با اتکا به شبه نظامیان شیعه و جناح اکثریت شیعی دولت بغداد و دولت بشار اسد در دمشق در این دو کشور حرف اول را می زند. حزب الله لبنان و حماس را هم بعنوان متحد خود در منطقه و تهدید مخالفان سازمان داده است. در نتیجه، دول عرب رقیب جمهوری اسلامی و دولت ترکیه که سرشان بی کلاه مانده بی تفاوت ننشسته و بکمک آمریکا داعش را علم کردند تا هم در عراق توازن قوا بین طرفداران شیعی جمهوری اسلامی و سنی های طرفدار خود را تغییر داده و هم دولت بشار متحد ایران در دمشق را پایین بکشند. به این ترتیب در پشت ظاهر جنگ شیعه و سنی، منافع اقتصادی و سیاسی دولتهای منطقه خفته است. از آنجا که داعش و دولت اسلامی مغایرتی با سنت ها و قوانین و روشهای حکومتهای مرتجع منطقه ندارد، لذا این دولتها از ترکیه تا عربستان و کشورهای حاشیه خلیج فارس مشکلی با دولت اسلامی ندارند و برای حمایتهای بین المللی از کوبانی و احترام به آزادی و امنیت انسانهایی که با چنگ و دندان از جان و مال و حرمت انسانی شان دفاع می کنند اهمیتی قایل نیستند. دولت ترکیه آشکارا با حمایت عملی و روزمره از داعش در جنگ علیه مردم کوبانی به خانه خرابی و پایمال شدن زندگی و جان و مال مردم کوبانی و افکار عمومی بین المللی دهن کجی می کند. کمونیست: کوبانی و نقش زنان، مهر متفاوتی بر چهره تحولات سیاسی در خاورمیانه زده است. این جزیره کوچک در دل عفونت دستجات ملی و مذهبی و قومی، را چطور میشود توضیح داد. بعبارت دیگر مقاومت و خوش بینی که مردم در کوبانی در مورد قدرت خود در مقابل داعش دارند، از کجا نشات میگیرد؟ مظفر محمدی: هیچ تحولی بدون مقدمه یا پیش زمینه هایی اتفاق نمی افتد. نقش زنان و بطور کلی مقاومت توده ای مردم کوبانی را باید بر زمینه تحولات چند سال گذشته و بخصوص دو سال اخیر تحولات سوریه دید و بررسی کرد. درسال های اخیرتحرکات وسیعی در شهرهای ترکیه و متعاقبا سوریه تحت عنوان "خودمدیریتی دمکراتیک" بوجود آمده است. از جمله درمحلات شهرهای زیر نفوذ حزب کارگران کردستان پ ک ک بویژه در شهرستان های حکاری، شیرناک، سیری، ماردین، دیاربکر، باتمان "جماعت های خودمدیریتی" وسیعی ایجاد شده اند دولت ترکیه این مجامع را تاکنون غیرقانونی و تروریست اعلام کرده و هزاران نفر از آنها را دستگیر و زندانی کرده است . فعالین سیاسی و مدنی کردستان ترکیه خودشان این توازن قوا را یک نوع قدرت دوگانه در شهرها و روستاهای کردستان ترکیه می نامند. همچنین آنها معتقدند در شرایط انقلابی مردم اعم ازکرد و ترک زبان، خود را در چنین نهادهای دمکراتیک و خودمدیریتی سازمان می دهند، همانطوری که اکنون در روژوا "کردستان سوریه" بدلیل موقعیت انقلابی در جریان است.
تجربه کردستان سوریه در سال ۲۰۱۱ رژيم بعثی سوريه به دنبال سرکوب خونين اعتراضات مردم وارد جنگ با نيروهای اپوزیسیون شد که از جانب کشورهای ترکيه، قطر، عربستان و ... حمایت می شدند. دولت بشار ارتش خود را از مناطق کردستان عقب کشاند تا در مناطق استراتژيک تر متمرکز سازد. در نتيجه فرصتی برای مردم کردستان فراهم آمد تا حاکميت خود را در منطقه مستقر سازند. حزب اتحاد دمکراتیک (PYD) که از یک دهه پیش بعنوان اپوزیسیون دولت بشار اسد فعالیت می کرد، با وجود احزاب قدیمی تر که به دهه ٦٠ بر می گردند، در این مدت بسرعت گسترش یافته و رهبری جنبشی را بر عهده گرفت که تحت نام "جنبش جامعه دموکراتيک (Tev-Dam)" به میدان آمد. جنبشی که به سرعت در میان مردم منطقه گسترش یا فت و قوی و محبوب شد. رهبران این جنبش از فرصت و خلا ی که در نتیجه خروج ارتش و نهادهای دولت سوریه در کردستان بوجود آمده بود استفاده کرده و به اجرای یک سری اقدامات و طرح ها و برنامه هایی پرداختند که از قبل در دستور خود قرار داده بودند. از جمله، در دل "جنبش جامعه دمکراتیک" انواع گروه ها، کمیته ها وانجمن ها در محلات شهرها و شهرک ها و روستاها برای ایفای نقش و دخالت درامور جامعه تشکیل شده اند. گروه های ویژه زنان، اقتصادی، محیط زیست، آموزش و پرورش، بهداشت و کسب و کار و تجارت، روابط دیپلماتیک، گروه های حل اختلاف میان افراد و دسته ها که کار به دادگاه نکشد و... از این قبیل اند. در این گروه ها یا کمون ها مردم عادی اعم از کرد، عرب، مسلمان، مسیحی، آسوری و ايزدی حضور دارند و افراد بالای ١٦ سال در آن فعالیت می کنند. کمون ها معمولا هر هفته جلسه دارند و در رابطه با تشکیل کمیته ها و مشکلاتی که مردم با آن در محل زندگیشان روبرو هستند صحبت می کنند. آنها نماینده خود را در گروه‌های اصلی در روستاها و یا شهرها دارند که "خانه مردم" خوانده میشود. همچنین مردم يک ارتش دفاعی تأسيس کرده‌اند که از دو بخش اصلی يگان‌های مدافع خلق (ypg) و يگان‌های مدافع زنان (ypj) تشکیل شده است. بعلاوه، یک نیروی متشکل از زنان و مردان برای حفاظت از غیرنظامیان در مقابل هر گونه تهدید خارجی و یک واحد ویژه فقط برای زنان در مقابل تجاوز و خشونت خانوادگی سازمان یافته اند. گام بعدی تشکیل مدیریتی هماهنگ کننده به نام مجمع عمومی خلق "اداره خودگردانی دمکراتیک" [(Democratic Self Administration (DSA] بود. این مجمع در سال ٢٠١٤ تشکیل و اجرای تصمیمات خانه مردم و وظایف دیگری در حاکمیت محلی را برعهده گرفت. مجمع عمومی خلق از ۲۲ زن و مرد تشکيل شده است که نصفی از نمایندگان زن هستند. در انتخاب این نمایندگان ملیت و مذهب و جنسیت نقشی ندارند. مجمع عمومی خلق ومدیرت جامعه در این مدت برنامه و قوانین و قراردادهایی را به تصویب رسانده و برای اجرا در دستور قرار داده است. در منشور و قرارداد اجتماعی جنبش جامعه دمکراتیک قوانین و احکامی قرار دارند که حائز اهمیت اند. مانند: - جدایی دین از دولت - انقلاب باید از پایین جامعه صورت گيرد و پایدار باشد - آزادی، برابری، فرصت های برابر و عدم تبعیض. - برابری زن و مرد در تمام حوزه های زندگی شخصی و عمومی. "در این رابطه اخیرا کانتون جزیزه مجموعه اصول اساسی و قوانین ویژه زنان را در٣٠ بند تصویب کرد." - تمام زبانهايی که مردم صحبت می کنند باید به رسمیت شناخته شوند. در کانتون جزيره هم اکنون عربی، کردی و سوری زبان های رسمی است - ايجاد یک زندگی شايسته برای زندانیان و تبديل زندان به جایی برای بازپروری و اصلاح. - هر انسانی حق پناهندگی دارد و پناهنده بدون رضایت او برگردانده نمی شود. - کارگران از حق تشکل یابی در تمامی عرصه ها برخوردارند. حق ایجاد تشکل های کارگری و برپایی اعتصابات و تنظیم قرار داد کار بلا استثناء در بخش خصوصی و عمومی. همچنین تاسیس اتحادیه های کارگری مستقل در راستای تحقق اتحادیه سراسری دموکراتیک، از آن کارگران است. - لغو مجازات اعدام. حق حیات بنیادین و تعرض ناپذیر است. - همچنین در بخش قرارداد اجتماعی آمده است: "مناطق خود مدیریت دموکراتيک مفاهیمی همچون ناسیونالیسم دولتی، نظامی یا مذهب و یا مدیریت متمرکز و حکومت مرکزی را نمی‌پذيرد...، اما درب بروی کثرت گرایی و برای تمام گروه های اجتماعی و هویت‌های فرهنگی و غیره، از طریق سازمان هايشان باز است ... " - و بالاخره در پلاتفرم خودمدیریتی روژئاوا گنجانده شده است که، " تصور آزادی زحمتکشان (کارگران و کشاورزان) در هیچ نظام اجتماعی طبقاتی مبتنی بر مالکیت خصوصی و یا مالکیت گروهی (کلکتیو) امکان پذیر نیست، در حالیکه زحمتکشان وسیع ترین بخش اجتماع را تشکیل می دهند و بیش از همه نیز در معرض استثمار قرار می گیرند. به این معنی که قوانینی که تلاش می کنند خود را پشت نام قوانین حمایت از زحمتکشان مخفی کنند، در واقع فرایند استثمار زحمتکشان را تعمیق می کنند، و نیز تمامی این مقررات برای اعمال این سیاست برعلیه زحمتکشان است که" زحمتکشان از مرگ بترسند تا به تب راضی شوند" این شمه ای از تحولی است که در چند سال اخیر در کردستان سوریه اتفاق افتاده است.
اکنون این بخش از سوریه به سه منطقه "کانتون" تقسیم شده است: کانتون جزیره، عفرین و کوبانی. تنها در کانتون جزیره بیش از یک میلیون نفر زندگی می کنند. که شامل کردها، عرب‌ها، مسیحیان، چچنی‌ها، ايزدی‌ها، ترکمن‌ها، آشوری‌ها، کلدانی‌ها و ارامنه است. ۸۰ درصد جمعیت کرد زبان است. با آغاز جنگ در سوریه، ارتش اسد عمدتاً از منطقه عقب نشینی کرد اما بخشی از نیروهای دولتی در دو شهر بزرگ قامیشلی و الحسکه باقی مانده اند. بافت اجتماعی کردستان سوريه عموماً روستايی است با شهرهای کوچک و فقيری که در آن فعاليت صنعتی چندانی برقرار نيست. با وجود این جزيره به لحاظ نفت، گاز و فسفات‌ها بسیار غنی است و۷۰ درصد از گندم سوریه را تولید میکند. بلحاظ موقعیت اقتصادی در کردستان سوریه و در کانتون های جزیره و عفرین که تا کنون جنگ به انجاها کشیده نشده در حال حاضر، وضعیت بد است. تحریم‌های اعمال شده هم از طرف ترکیه است و هم دولت اقليم کردستان عراق. با وجود این مردم روی پای خود ایستاده و در برابر تحریم های ترکیه واقلیم کردستان مقاومت می کنند. هنوز گندم زیادی برای نان هست و قیمت نان تقریبا رایگان است. نفت هم ارزان است و از آن برای سوخت در خانه، وسایل نقلیه و تجهیزات کوچکی که برای طیف وسیعی از صنایع مورد نیاز است، استفاده می شود. در حال حاضر نفت بیشتر از نیاز منطقه تولید که بخشا صادر و یا ذخیره می شود. تولید برق یک مشکل است و کمبود آن از طریق ژنراتورهای محلی، با نرخ بسیار ارزان و تقریبا رایگان تولید می شود. ارتباطات تلفن زمینی رایگان وجود دارد و تلفن همراه از خط ترکیه و اقلیم کردستان استفاده می شود.
نقش زنان در مورد زنان و نقش آنها در پاسخ سوال. در حقیقت زنان کردستان سوریه و مبارزان کوبانی نقش ویژه ومنحصر بفردی در تاریخ ایندوره حیات ومبارزات مردم در منطقه خاورمیانه ایفا کرده اند. واین در جامعه پذیرفته شده است. زنان در مقامات بالای اداره جامعه در جنبش و حزب و مجمع عمومی خلق قرار گرفته اند. آنها سیستمی به نام رهبری مشترک دارند. جامعه اعم از مرد و زن پذیرفته اند که اگر زنان دست از فعالیتهایشان بکشند، جامعه می خوابد. بعلاوه زنان زیادی هستند که بطور حرفه ای در امور سیاسی، نظامی و جنگ حضور دارند. زنان چه در سیاست و اداره جامعه و چه در جنگ بسیار کارآمد، مصمم، جدی و بسیار شجاع هستند. حضور و نقش همه جانبه زنان آنها را نه تنها در جامعه کردستان سوریه بلکه در منطقه و ابعاد بین المللی در موقعیت ویژه ای قرار داده است که سمپاتی و احترام همگان را بر انگیحته و باور به برابری زن و مرد در میان توده های وسیعی از زنان و مردان ناباور جهان امروز را بالا برده است. این ها پیش زمینه ها و مبانی و دلایل احساس قدرت مردم و خوشبینی شان است که مقاومت درکوبانی گوشه ای از آن را توضیح می دهد: " مردم چیزهایی را با دستان خود ساخته اند و چیزی دارند که نمیخواهند از دست بدهند و برایش می جنگند."
بعضی ها این جنبش را، انقلاب "روژآوا" یا کردستان شرقی، ضد سرمایه داری، مشابه کمون پاریس و غیره می نامند و پاره ای از چپ ها و کمونیست ها آن را آنارشیسم و عمل خودبخودی و انحلال رهبری و مرکزیت وعده ای هم در ادامه سیاست و افق ناسیونالیسم کرد ارزیابی می کنند...، اما این اسامی و تشابهات هنوز این جنبش را بطور واقعی توضیح نمی دهند. پیش بینی سرنوشت این جنبش و پایبندیش به آنچه که خود، جنبش دمکراتیک و مطالبات آزادیخواهانه و برابری زن و مرد می نامد، الان ممکن نیست و این بستگی به توازن قوای بین گرایشات سیاسی چه در جریان جنگ علیه داعش و چه پس از فرونشستن بحران در سوریه دارد. گرایش سوسیالیستی جدی ای در این جنبش باید متوجه این باشد که پروسه دمکراتیک کنونی و یا خود مدیریتی و غیره را جریانات بورژوایی و ناسیونالیستی بعنوان اصلاحاتی در سیستم وروش سرمایه دارانه ی اداره اقتصادی و سیاسی جامعه به نفع خود مصادره نکنند.
برای مثال، تا کنون بیش از ۲۰ حزب سیاسی کرد و مسيحی در کردستان سوریه وجود دارند. چند حزب به جنبش دمکراتیک مردم اما اکثریت در بیرون از سیستم اداری جامعه اند و در آن مشارکت نکرده اند. دوازده حزب از آن ها تحت نام "اجلاس میهنی کردستان در سوریه" متحد شده‌اند و طرفدار حزب بارازانی در کردستان عراق هستند. بدلیل سابقه خونین بین حزب دموکرات کردستان عراق برهبری مسعود بارزانی و حزب کارگران ترکیه "پ ک ک" که بیش از دو دهه است وجود دارد تغییر و تحولات کردستان سوریه با مخالفت بارزانی و دولت ترکیه که حامی بارزانی است مواجه شده است. بارزانی احزاب کرد اجلاس میهنی را بلحاظ مالی و تسلیحاتی کمک می کند. این احزاب به جنبش جامعه دمکراتیک و مجمع عمومی خلق نپیوسته اند و همگی از آزادی فعالیت سیاسی برخوردارند. این احزاب می گویند که حزب دمکراتیک خلق کردستان سوریه "pyd" و جنبش دمکراتیک به مردم خیانت کرده و با رژیم سوریه سازش کرده است. این در حالی است که خود به ناکارآمدی نیروهای دولتی در کردستان سوریه اذعان دارند. با وجود این، احزاب مسیحی و حتی کسبه و بازاریان، صلح و امنیت و آزادی و عدم دخالت احزاب و جناح ها در زندگی مردم را مدیون جنبش دمکراتیک می دانند. این در حالیست که احزاب مخالف جنبش دمکراتیک شایع کرده اند که حزب دمکراتیک خلق کردستان سوریه به آنها اجازه فعالیت نداده است. در حالیکه احزاب وابسته به دولت ترکیه و بارزانی اند که با دخالت مردم در سرنوشتشان مخالفت دارند و خواهان حاکمیت احزاب و سهم بندی قدرت و ثروت بین احزاب بشیوه برادرانشان در اقلیم کردستان عراق هستند.
از نظر من مبارزه و مقاومتی که در کردستان سوریه و در کوبانی در جریان است و همبستگی و حمایت از این جنبش در سراسر منطقه نسبت به این جنبش، معنایی فراتر از یک مبارزه ملی دارد. این جنبش با شعارها وپرچم وتصاویر موجود، از سنت پ ک ک و احزاب ناسیونالیست موجود در منطقه فراتر می رود. بهمین دلیل است که دولت اقلیم کردستان و ترکیه و کشورهای مرتجع منطقه از طریق داعش علیهش ایستاده و دولتهای غربی بخش بزرگی از ملاحظات شان را به آن اختصاص داده اند. مقاومت مردم کوبانی در عمل بازی مستبدین و اسلامیستها ی داعشی و امپریالیستها را برهم زده است. امروز امیدی سر بر آورده است که ولو از نظر بعضی ها خرد و کوچک و موقتی باشد که نیست یا با اما واگر چپ حاشیه ای مواجه شود، اما اتفاقی تاریخی است که باید به استقبالش رفت.
کمونیست: چرا ما شاهد مقاومت مشابهی مثلا درعراق و کردستان عراق نیستیم و نبودیم؟ مظفر محمدی: تفاوت ها بسیار روشن و مشهود است. مقاومت مردم کوبانی بخاطر شجاعت این مردم و ترسو بودن برای مثال مردم شنگال یا موصل و غیره نیست. موصل در سناریوی سیاه بعد از حمله امریکا به عراق به جولانگاه نیروهای مرتجع مذهبی و عشیرتی تبدیل شد. هیچ وقت این شهر حتی یک روزهم روی خوش و امنیت را ندید. توده های زن و مرد هیچ اراده و اختیاری در سرنوشت خود نداشتند. مردمان موصل وشنگال و یا حلب در عراق و سوریه، انسان های بی اراده ای بیش نبودند. اراده و اختیار از این مردم سلب شده بود. بنا براین، چیزی نداشتند از آن دفاع کنند. حتی قدرت دفاع از جان و مالشان را از آنها سلب کرده بودند. اما در کردستان سوریه و در کوبانی، از مدت ها پیش زنان و مردان در کنار هم دخالت در سرنوشت خود را تمرین و تجربه می کردند، مسلح شده بودند و در نهادهای اجتماعی، اداری و نظامی سازمان یافته بودند. این مردم داشتند زندگی رابا دستان خود می ساختند. زندگی ای که باقیمانده دولت و ارتش سوریه در کردستان سوریه جرات در دخالت و دست زدن به آن را نداشت. زمانی که داعش به کوبانی حمله کرد، جمعیت عظیم زنان و مردان و جوانان و سالمندان برای دفاع از چیزی که با دستان خود ساخته بودند برخاستند. زندگی ای که احساس می کردند مال خودشان است.
این را مقایسه کنید با کردستان عراق. خودشان می گویند بیش از دو دهه است کردستان عراق دست کردها است. این کردها کیها هستند؟ حزب بارزانی و اتحادیه میهنی طالبانی. مردم زحمتکش کردستان عراق از زن و مرد و پیر و جوان بیش از دو دهه است با چشمان خود می بینند که چگونه ثروت از سرو کول جامعه بالا می رود اما آنها سهمی ندارند. نه در قدرت و نه در ثروت سهمی ندارند. تعداد میلیاردرها و بقول خودشان "فرعون ها" در شهرهای کردستان عراق روز بروز بیشتر می شود. شهرک های عظیم مسکونی با آسمان خراش ها و ویلاهای لوکس هر روز از این و آن گوشه شهر سر بر می آورند. تعداد هتل ها و پاساژها و بازارهای لوکس و ماشین های سوپرلوکس با ثروتندترین پایتخت های کشورهای اروپایی قابل مقایسه اند. مردم زحمتکش اعم از کارگر و کارمند و معلم و پرستار شهرهای کردستان اینها را با چشمان خود می بینند و از خود می پرسند اینها از کجا آمده اند؟ صاحبان این مجتمع ها و پاساژ ها و هتل ها و شرکتهای بزرگ و کوچک کیها هستند؟ و جواب را همه بخود می دهند: مسوولان و رهبران احزاب حاکم و سرمایه داران همکار و وابسته به این احزاب... خوب. اگر اتفاقی چون کوبانی مثلا در اربیل یا سلیمانیه و کرکوک بیفتد این مردم چه دارند از آن دفاع کنند؟ قدرت یا ثروت؟ هیچکدام. و به این دلیل است که با اولین تعرض از جانب هر جنایتکاری باشد این مرد م تنها جان خود و کودکانشان را دارند که تلاش می کنند نجاتش دهند و فرار کنند... بهمین دلیل است که امروز بارزانی و حزبش با تغییر و تحولات در کردستان سوریه مخالفت می کنند و احزاب وابسته بخود در این منطقه را تسلیح و تجهیر میکند و در مقابل پیشروی مردم و اراده و اختیارشان در زندگی اخلال می کنند. در آخرین مذاکره حزب بارزانی با نمایندگان حزب دمکراتیک خلق کردستان سوریه شرط بارزانی تغییر سیستم خودمدیریتی کنونی در کردستان سوریه به پارلمان و تقسیم قدرت بین احزاب همانند سیستم کردستان عراق بود. تا کنون این فشار باعث شده است که احزاب وابسته به دولت اقلیم بارزانی، بتوانند سهمیه ٤٠ درصدی در اداره امور جامعه را بدون انتخابات کسب کنند. این اولین ضربه به دخالت مردم و تحمیل حاکمیت احزاب و فشار بر مردم برای عقب نشینی از دستاوردهایشان است. اما این وضعیت هنوز تثبیت شده نیست و باید دید که آیا زنان و مردان و جوانان و سالمندانی که اکنون بخشی از آنها در کوبانی با چنگ و دندان از سیستم دخالت در زندگیشان دفاع می کنند، تسلیم خواستهای احزاب وابسته به اقلیم کردستان بارزانی نخواهند شد یا نه!
کمونیست: باز مشخصا به کوبانی برگردیم. قدم بعدی برای حمایت از کوبانی در زمینه سیاسی، نظامی و تدارکاتی چیست؟ مظفر محمدی: دولت اردوغان با فشار دادن هرچه بیشتر گلوی کوبانی می خواهد به هدف کثیف سقوط این شهر که امروزه به نمونه و سمبل مقاومت انسانی در مقابل زور و ارتجاع و جنایات داعش و حامیان بین المللیش از جمله دولت ترکیه تبدیل شده است، برسد. تجربه مقاومت قهرمانانه یگانهای مدافع خلق و یگان های مدافع زنان نشان داده است که داعش به تنهایی نمی تواند کوبانی را به زانو در آورد. شکست کوبانی تنها در تداوم توطئه ها و دخالت و همکاری دولت ترکیه با داعش امکانپذیر و محتمل است. بشریت متمدن و آگاه باید جلو این جنایت آشکار را بگیرد! دولت ترکیه مدتها است از نیروهای مسلحی که تحت نام ارتش آزاد و غیره توسط امریکا و ناتو حمایت کشورهای مرتجع منطقه از جمله خود ترکیه سازمان یافته، برای سرنگوی بشار اسد نا امید شده و اکنون انجام این کار را در ناصیه داعش می بیند و می خواهد در همکاری با این جریان ضد انسانی به آرزوی حذف رقیب خود در همسایگی اش رسیده و دولت اسلامی متحد خود در سراسر سوریه را سر کار بیاورد. این ها واقعیات بی برو برگردی هستند که در مقابل چشمان دنیای متمدن و آزاد جهان اتفاق می افتد. باید جلو این سناریوی سیاه تر از شرایط کنونی در منطقه و بویژه در سوریه که توسط دولت ترکیه سازماندهی و رهبری می شود، ایستاد. حمایت های تاکنونی بین المللی از مقاومت مردم کوبانی قابل ستایش است، اما کافی نیست. اکنون باید فشار افکار عمومی و کلیه شخصیتها، نهادها و احزاب و جریانات آزادیخواه و انساندوست بین المللی و بویژه طبقه کارگر آگاه جهان، بر اعتراض علیه دولت ترکیه متمرکز شود. مردم جهان فراخوان و خواستهای " مدیریت کانتون کوبانی" خطاب به سازمان ملل متحد و جامعه بین المللی را دیده اند. رهبران مبارزه و مقاومت مردم کوبانی تخمین زده اند که با موجودی کنونی مواد غذایی، آب و سوخت، مردم کوبانی نمی توانند مدت طولانی زنده بمانند. اکنون علاوه بر مبارزین مسلح شهر، هزاران زن و مرد و کودک در این شهر زیر حملات داعش و محاصره ارتش ترکیه زندگی می کنند. مردم کوبانی از جامعه بین المللی می خواهند که، یک مسیر (کریدور) برای کمک های بشردوستانه تحت کنترل مجامع بین المللی ایجاد شود، هیاتی بین المللی برای بررسی وضعیت کوبانی اعزام گردد، به تامین و عرضه مواد غذایی و آب آشامیدنی مردم کمک شود و تیم‌های بین المللی پزشکی برای مراقبت‌های درمانی اعزام گردد... این خواستهای انسانی تنها با شکستن محاصره کوبانی توسط تانک های ارتش ترکیه ممکن است. فشار افکار عمومی بین المللی و اعتراض و خواست طبقه کارگر و مردم آزادیخواه درسراسر جهان، می تواند و باید دولت ترکیه را به برداشتن موانع بر سر راه اجرای خواستهای مردم کوبانی مجبور کند! بشریت آگاه جهان امروز در مقابل مسوولیت تاریخی مبارزه علیه محاصره اقتصادی و نظامی با شرکت و حمایت دولت ترکیه علیه کودکان، زنان و مردان مبارز و آزادیخواه کوبانی قرار دارد! ممکن است گفته شود ترکیه تصمیمش را گرفته و امریکا وناتو هم نتوانسته اند قانعش کنند که دست ازحمایت داعش بر دارد. اما من معتقدم اگر تغییر سیاست ترکیه به تمامی ممکن نشود، یک کمپین تبلیغی، سیای و آکسیونی مداوم وپیگیر و سراسری چه در داخل ترکیه و چه در کشورهای اروپایی، ترکیه را مجبور به درجه ای از عقب نشینی و انعطاف می کند. اگر این فشار ادامه پیدا کند، امکان بازگشایی کریدوری برای ارسال کمکهای بشردوستانه و رفت و آمد به کوبانی وجود دارد. باید نهادهای بشردوست مانند صلیب سرخ، یونیسف و بخصوص افکار عمومی جهانی را پشت فراخوان و خواستهای مدیریت کانتون کوبانی کشاند. جهان به این بزرگی و با چند میلیارد انسان نباید و نمی تواند نسبت به این تحولات بی تفاوت باشد. شرم آور و دردناک است اگر دنیای امروز ناظر بی طرف و نافعال مرگ بهترین انسان های دوران ما باشد، اعتراض نکند، کمک نفرستد و راهی باز نکند. در اعتراضات به اصطلاح مدنی هزاران نفر در پارک و یا میادین بزرگ شهرها چادر می زنند، تحصن می کنند و اعتراض می کنند تا خواستی را تحمیل نمایند. آیا تکرار این در شهرهای اروپایی درحمایت از کوبانی ودر محکومیت دولت ترکیه ممکن نیست؟ تصور کنید هزاران و ده ها هزار نفر از آزادیخواهان و انساندوست های جهان در مرز کوبانی چادر زده باشند و تحصن کنند تا راه به کوبانی باز شود. انسان هایی که به همراه خود دکتر، پرستار، دارو، غذای کنسرو، لباس گرم آورده باشند تا به کوبانی بفرستند! همه این کارها ممکن است. و این مسوولیتی تاریخی بر دوش همگان است. بر دوش همه ما است. نهایتا می خواهم تاکید کنم که کمپین های حمایت از کوبانی و علیه داعش ودولت ترکیه حداقل کاری است که می توان و باید کرد. در منجلاب کنونی که در جهان براه افتاده است، کوبانی برای طبقه کارگر ایران و جهان یک سنگر دفاعی انقلابی است. دفاع سرسختانه و پیگیر همه جانبه از این سنگر، بشریت آزادیخواه و برابری طلب را در دنیای سیاهی که بورژوازی جهانی با راه اندازی جریانات ارتجاعی و باندسیاهی، ساخته است، گامی به جلو می برد و امید به پیروزی را تقویت می کند!
|
