|
اعتصابی که متحدانه پایان یافت خالد حاج محمدی ١٢ اکتبر ٢٠١١ اعتصاب کارگران پتروشیمی بندر امام پایان یافت. کارگران بعد از دو هفته اعتصاب سرانجام در روز ١٧ مهر به اعتصاب خود پایان دادند و به کار بازگشتند. اعتصاب کارگران پتروشیمی زمانی اتفاق افتاد که کارفرمایان با گذشت ٦ ماه از اعتصاب یازده روزه فروردین ماه کارگران ماهشهر٬ از اجرای توافقات حاصله سر باز زدند. بر مبنای توافقات فروردین ماه میبایست کارفرمایان در مدت سه ماه کلیه مطالبات کارگران٬ از حذف شرکتهای پیمانی و انعقاد قرارداد مستقیم با کارگران تا پرداخت کلیه مزایایی که میبایست شامل کارگران پیمانی هم بشود، را تامین کنند. اما هر بار به بهانه ای اجرای توافقات را به تاخیر انداختند٬ جواب کارگران به این طفره رفتنها اعتصابی بود که در سوم مهر شروع و در ١٧ مهر به پایان رسید. این اعتصاب به اهداف خود نرسید٬ اما دو هفته اعتصاب متحدانه کارگران٬ تجارب کشمکش آنها با کارفرمایان٬ لحظات مختلف این جدال طبقاتی و درسهای این تحرک مهم کارگری٬ برای کارگران پتروشیمی و برای کل طبقه کارگر آموزنده است. بی شک این کار فعالینی است که در این اعتصاب شرکت کردند و برای به موفقیت رساندن آن مایه گذاشتند و در مراحل مختلف آنرا هدایت کردند٬ است. این تحرک کارگری هر چند هنوز به اهداف خود نرسیده است٬ اما حرکتی ارزشمند و مهم کارگری بود. مطالبه ای که کارگران پتروشیمی ها از تبریز تا ماهشهر در ٧ ماه گذشته طرح کردند٬ خواست کل طبقه کارگر ایران است. و تا کنون اعتراضات پراکنده زیادی در همین چهارچوب در مراکز مختلف کارگری صورت گرفته است که به جائی نرسیده است. موقعیت پتروشیمی ها و وزن این مرکز مهم صنعتی و پر سود٬ به کارگران امکان میداد که دریچه ای برای پس زدن شرکتهای پیمانکاری و قراردادهای موقت و سفید امضا بر روی کارگران ایران باز کنند. اتحاد سطح بالای کارگران در دل اعتصاب اخیر و کل اعتراضات ٦ ماهه گذشته برای طبقه کارگر آموزنده است. اتکای کارگران اعتصابی بر دخالت مستقیم و همیشگی کل کارگران اعتصابی٬ شرکت در همه تصمیمات و پیشبرد پروسه اعتصاب یکی از مهمترین درسهای این اعتصاب است، و در خنثی کردن توطئه های کارفرما و دولت در ایجاد تفرقه در صفوف کارگران نقش اساسی داشت. دخالت مستقیم کارگران در تصمیم گیریها در پروسه اعتصاب و در کل چند ماه گذشته و جدال جدی کارگران و سرمایه داران٬ میزان خودآگاهی طبقاتی کارگران را بالا برد و اهمیت و قدرت مبارزه متحد و متشکل را بیش از بیش به کارگران اعتصابی نشان داد. کارگران پتروشیمی از دل این اعتصاب آگاه تر، متحدتر، متشکل تر و مهمتر از همه بدون کمترین لطمه بیرون آمدند. این مهمترین دستاورد اعتصابات اخیر کارگران پتروشیمی است. کارگران پتروشیمی در شش ماهه گذشته اعتصاب خود و حق اعتصاب را با نیروی خود به کارفرمایان و دولت تحمیل کردند٬ آنها را مجبور کردند که نه تنها اعتصاب آنها را برسمیت بشناسند٬ بلکه تجمعات آنها و مجامع عمومی کارگران و تصمیمات مشترکشان را برسمیت بشناسند. اصرار کارگران در زمان پایان اعتصاب بر بازگشت به کارگر چند نفر از رفقایشان که اخراج شده بودند٬ ارزشمند بود. کارگران پتروشیمی با اعلام کمیته اعتصاب٬ با اعلام صندوق کمک به اعتصاب٬ به نسبت اعتصاب قبلی خود قدمی به جلو برداشتند و به بخشی از کاستیهای دور اول اعتصاب خود فائق آمدند. در کل این دوره چه زمان شروع اعتصاب و حتی زمان پایان اعتصاب٬ اتحاد کارگران حفظ شد٬ متحدانه اعتصاب کردند و تا آخرین روز اعتصاب متحد ماندند و حفظ این اتحاد قابل ستایش است. یکی از کمبودهای اعتصابات تا کنونی در پتروشیمیها عدم خبررسانی مستقیم از جانب کارگران اعتصابی بود. این کمبود و کم اطلاعی دست هر انسانی را از یک نگاه واقعبینانه به این تجربه میبندد. متاسفانه همین مسئله در کل پروسه اعتصاب و حتی تا امروز جوانب مختلف این حرکت مهم را ناروشن گذاشت و این بیش از همه میدان یک دخالت جدی از جانب متحدین کارگران اعتصابی در بقیه مراکز کارگری ایران را محدود کرد. این کمبود در شرایطی که کل میدیای بورژوائی در مقابل تحرک کارگران اعتصابی سکوت کرده بودند و در کنار حراست و کارفرمایان و خانه کارگر و بقیه ارگانهای سرکوب کارگران ایستادند٬ میدان دخالت و دفاع از اعتصاب را در میان میلیونها انسانی که قلبشان با کارگران اعتصابی بود را٬ بشدت محدود کرد. در دل این اعتصاب علیرغم دیوار سانسور جمهوری اسلامی در ایران و میدیای نوکر در خارج کشور٬ موجی از همبستگی با اعتصاب کارگران در خود ایران و در خارج کشور راه افتاد. پیام های همبستگی از جانب سندیکاهای هفت تپه و شرکت واحد٬ کارگران پارس جنوبی٬ بخشی از کارگران ایران خودرو تا اتحادیه کارگران جنوب خوزستان و انواع جمعها و محافل و .. کارگری ٬ تا اتحادیه های کارگری از فرانسه تا سویس و... ٬ همگی امیدوار کننده بود. اعتصاب پایان یافت٬ مطالبه کارگران پتروشیمی برای حذف شرکتهای پیمانکاری و انعقاد قرارداد مستقیم با کارگران جای خود باقی است. حذف شرکتهای پیمانکار و لغو قراردادهای سفید امضا یکی از مهمترین مطالبات کل طبقه کارگر ایران است. این مطالبه کارگران در کل نفت و گاز و ایران خودرو و ذوب آهن و در میان کل پرولتاریای صنعتی ایران است. تحمیل این مطالبه امروز بیش از هر زمان بر دوش کارگران این مراکز است. پتروشیمی ها مبارزه ای متحدانه را برای تامین این مطالبه شروع کردند و توجه کل طبقه کارگر را به خود جلب کردند. اما کل تلاشهای این دوره پتروشیمیها نشان داد که اعلام پشتیبانیها از اعتصاب آنها هر چند قابل ارج و ستایش است٬ اما دفاع عملی تر٬ دخالتی مستقیم تر و سهیم شدن در خود مبارزه٬ خصوصا در میان کارگران نفت و گاز و بقیه مراکز پتروشیمی و دفاع کل کارگران استخدامی در این مراکز از مطالبات فوق نیاز جدی است. این تحرک نشان داد که طبقه کارگر باید با نیروی بیشتر و با قدرت بزرگتری به این جنگ برود. اعتصاب پتروشیمیها در کل این دوره بر سازماندهی و هوشیاری بالائی استوار بود. در دل این اعتصابات همبستگی ها و پشتیبانی های زیادی از کارگران اعلام شد٬ امروز و با خاتمه اعتصاب دو هفته ای٬ جمعبندی از این تحرک مهم کارگری٬ بررسی اشکالات و موانع کار٬ تبدیل این تجربه به خودآگاهی طبقه کارگر٬ بر دوش رهبران کارگری در این مراکز است. مهم است که در دل تحرکات اخیر در پتروشیمیها کارگران دلسوز٬ رهبران و نمایندگان هوشیار و سوسیالیست٬ بیشتر از هر زمان به هم نزدیک شوند. اتحاد این صف سنگ بنای اتحاد در میان پتروشیمی ها٬ نفت و بقیه مراکز کارگری است. تامین این مهم٬ تامین یک کار مستمر و ارتباط دائمی میان رهبران کمونیست طبقه کارگر٬ اتحاد و همفکری و کار مستمر و متحد آنها٬ سنگ بنای هر نوع اتحادی در میان طبقه کارگر است. ادامه مبارزه کارگران پتروشیمیها و به میدان آوردن نیروی بیشتر و ایجاد صفی متحد تر٬ تنها میتواند با اتکا به اتحاد فعالین و رهبران آگاه و هوشیار طبقه کارگر در این مراکز و به عنوان ستون فقرات اتحاد طبقه کارگر میسر شود. این راهی است که باید پیمود٬ مهم این است که پتروشیمیها سوت این مبارزه جدی و حیاتی را زدند. زنده باد کارگران پتروشیمی!
|
