|
سناریوی لیبی، ناتو و ناسیونالیسم کرد
رحمان حسین زاده
میزان الحراره امید و ناامیدیهای احزاب و جریانات بورژوا ناسیونالیست کرد را
موفقیتها و یا ناکامیهای آمریکا و پنتاگون و دول غربی و ناتو در لشکرکشیهای
نظامی به کشورهای مختلف نشان میدهد. ازجمله در دو دهه اخیر جنگ و دخالت نظامی
آمریکا وغرب در عراق، بالکان ، افغانستان و اکنون لیبی مصداق روشن این پدیده
است. در پیروزی و یا شکست نظامی دول فخیمه شریکند. در عراق به لشکر پیاده نظام
ارتش آمریکا تبدیل شده و البته در سایه آن به قدرت رسیدند. ناسیونالیستها در
کردستان ایران هم بیش از دو دهه است با آرزوی تکرار این سناریو سر بر بالین
میگذارند. آنگاه که آمریکا و ناتو در با تلاق عراق و افغانستان گیر افتادند،
امیدهای اینها هم بر باد رفت و امروز با پیروزی ناتو در لیبی دوباره فیلشان یاد
هندوستان کرده و امیدوار شده اند.
فرانسه و انگلیس و ناتوی پیروز وسوسه شده اند، که الگوی لیبی را در کشورهای
دیگری به اجرا درآورند. پوشه و پرونده ها را جلو کشیده و دنبال تعیین کاندید یا
کاندیداهای بعدی هستند. در این میان نام سوریه و ایران بیشتر به گوش میخورد. در
مطلبی هفته قبل نوشتم " تا آنجا که به ایران مربوط است. سارکوزی لحن تهدید علیه
ایران را انتخاب کرده، بهانه پرونده هسته ای توسط غرب دوباره روی میز قرار
گرفته و تونی بلر جانی و طراح در جنگ عراق و افغانستان یکهو به یاد آورده ، که
"ایران خطرناکتر" است. صرفنظراز اینکه در کشورایران با موقعیت ژئوپولوتیکی
بسیار متفاوت از لیبی چه اندازه تکرار چنین پروژه سیاه و ارتجاعی ممکن باشد یا
نه؟ که جای تردید جدی دارد، همین اندک اشاره سران غربی، تا این لحظه احساسات و
سمپاتی ارتجاعی بخشی از اپوزیسیون راست و چپ بورژوایی ایران را به همراه داشته
است. برخی از ناسیونالیستهای ایرانی و کرد، فدرالیست چی ها و قوم گراهای سناریو
سیاهی همیشه آماده باش در خدمت پادویی ناتو و پنتاگون بی ابهام دوباره به صف
شده اند. از میان جنبش سبزیها این ندا شنیده میشود" دخالت نظامی و چنین اقدامی
تحت ضوابط و چارچوب مشخص و محدود میتواند مفید باشد". چپ بورژوایی امثال حزب
کمونیست کارگری ایران هم از عملیاتهای ناتو در خدمت "انقلاب" استقبال کرده است.
باید منتظر بود، چه توجیهات ضد مردمی دیگری در دفاع از "دخالت ناتو" در ایران
از جانب ارتجاع بورژوایی اپوزیسیون بیرون میزند". در این میان جریانات
ناسیونالیست کرد اعم از احزاب اجتماعی آن تا دارودسته های گانگستر و بی ریشه و
سناریو سیاهی، به امید "پروژه پرواز ممنوعه ناتو بر فراز ایران" بی ابهام
خواستار اجرای سناریوی لیبی در ایران هستند.
حزب دمکرات کردستان با مسئولیت خالد عزیزی این بار زودتر و صریحتر از بقیه و به
عنوان نماینده خود گمارده "کردهای چهار پارچه " حرف دل همه شان را بر زبان
آورده و از شورای امنیت سازمان ملل میخواهد مشابه لیبی و بر اساس اصل "مسئولیت
حمایت" به یاری مردم کرد بشتابند. حزب دمکرات کردستان ایران مصطفی هجری و
سازمان زحمتکشان مهتدی چند سال قبل در لیست آماده باش اقدام نظامی آمریکا و غرب
ثبت نام کرده اند. پژاک اعلام آمادگی کرده نه تنها در کردستان ایران بلکه در هر
چهار پارچه سربازجانباز "آزاد سازی کردستان" طبعا زیر حمایت ناتو خواهد بود.
مخاطرات سناریوی لیبی جدی است
سناریوی لیبی محدود به بعد نظامی مسئله نیست. از فضاسازی سیاسی و آماده سازی
افکار عمومی تا مرحله اقدامات نظامی، پروژه ای ضد انسانی و مخربی است که علیه
منافع مردم جاری میشود. مخاطرات سیاسی این پروژه در سطح جهانی، منطقه و مشخصا
ایران به همت مدیای نوکر و اپوزیسیون دلبسته به آن شروع شده است. کنترل خیزش و
اعتراض بر حق و توده ای مردم و کانالیزه کردن آن در جهت به قدرت رساندن ارتجاع
دیگری در لیبی، تخریب زیر ساختهای اقتصادی و به هم زدن شیرازه آن جامعه و رها
شدن آن در میان جدالهای قومی و قبیله ای و آینده تاریک به عنوان "الگوی موفق
ناتوی نجات بخش" به مردم جهان و به مردم ایران هم حقنه میشود. اپوزیسیون
بورژوایی و جریانات ارتجاعی در ایران امید به سناریوی سیاه ناتوو غرب را مستمرا
در جامعه تزریق میکنند. در تقابل با به میدان آمدن اراده آگاهانه و سازمانیافته
طبقه کارگر و مردم برای جارو کردن بساط حاکمیت بورژوایی و جنایتکارنه جمهوری
اسلامی سیاست انتظار و بی اراده کردن جامعه و مردم تبلیغ میشود. این مخاطرات را
از هم اکنون باید جدی گرفت و خنثی کرد.
ضرورت تقابل جدی با پروژه سیاه ناسیونالیسم کرد
جریانات ناسیونالیست کرد بخش موثر و فعاله زمینه سازی برای اجرای سناریوی لیبی
در ایران هستند. آماده اند تحت پوشش بمباران جنگنده های ناتو "کردستان" را
"آزاد" کنند و منطقه پایگاهی برای "دولت در تبعید و شورای انتقالی احتمالی "
متشکل از اپوزیسیون ارتجاعی درست کنند. برای شریک شدن در قدرت و به عهده گرفتن
اداره امور در کردستان حاضرند به سیاهی لشکر هر نقشه ارتجاعی علیه جامعه و مردم
تبدیل شوند. نقش مخرب آنها را بایدجدی گرفت. در مقابل آنها کمونیستها و جنبش
آزادیخواهی در کردستان باید جنبش خودآگاه و متحد و متشکل طبقه کارگرو مردم
معترض را به میدان بکشند. قدم به قدم با پروژه های سیاه و ضد مردمی این جریانات
مقابله کنند. اراده مردم را برای سرنگونی جمهوری اسلامی و تامین آزادی و برابری
احیا و سازمان دهند. مانع تبدیل کردستان به پایگاه ارتجاع و بر عکس همانند
دوران انقلاب ٥٧ و سالهای بعد آن جامعه کردستان را به پایگاه انقلاب و
آزادیخواهی تبدیل کنند. قدرت کمونیسم و پیشینه، سابقه و تجربه کمونیستها و
پتانسیل بالای صف آزادیخواهی و برابری طلبی موجود در جامعه کردستان باید
سازمانیافته و درهم تنیده آماده نبرد با کل ارتجاع سازمان یابد. رهبران کمونیست
شناخته شده این جامعه و کمونیستهای متشکل در حزب حکمتیست و تشکیلات کردستان آن
در این راستا وظیفه سنگین و تعیین کننده بر عهده دارند. بسیج افکار عمومی علیه
وعده سناریوی لیبی و امید به دخالت ناتو،مقابله قاطع با جریانات ناسیونالیستی و
نقشه های شوم آنها و تشدید مبارزه علیه جمهوری اسلامی،به هم بافتن پتانسیل جنبش
آزادیخواهی و برابری طلبی در کردستان علیه وضع موجود و نقشه های همه جریانات
ارتجاعی، متکی کردن مردم به نیروی دفاع از خود گارد آزادی و گسترش آن در هر شهر
و محله ای از محورهای تعیین کننده سیاست فعال در برخورد به وضعیت جدید است.
***
|