از قاهره تا تل آویو آغاز پایان یک دوره؟
آذر مدرسی

اعتراضات مردم اسرائیل علیه بالارفتن سرسام آور هزینه زندگی بویژه قیمت مسکن که مدتها است در جریان است، در ١٤ ماه جولای با برپائی چادری در شهر تل آويواز جانب دختری ٢٥ ساله، و با استقبال وسیع مردم معترض این شهر، وارد مرحله جدیدی شد. این اعتراضات به سرعت در اسرائيل همه گير شده و دوازده شهر مهم اسرائیل را در برگرفت. مردم و بویژه جوانان به سرعت با الهام از مردم قاهره و تل آویو در میادین و خیابانهای شهرهای مهم اسرائیل چادرهایی برپا کردند. این اعتراض به سرعت حمایت بخشهای مختلف جامعه مانند کارگران، پزشکان را به خود جلب کرد. کارگردان شهرداری‌ها و پزشکان بیمارستان‌ها چندین بار دست به اعتصابات یک روزه علیه شرایط کاری و حقوق خود زدند.
اعتراض به قیمت مسکن به سرعت به اعتراض به هزينه‌های بالای زندگی به ويژه هزینه مواد غذائی، سوخت، بهداشت و کل سیاست اقتصادی دولت اسرائیل کشیده شد. اعتراض به قیمت مسکن به سرعت به اعتراض علیه نابرابری های اجتماعی و اقتصادی تبدیل شد. عنوان "اعتراض مسکن" در میدیا به "مبارزه برای عدالت اجتماعی" تبدیل شد. شعارها و مطالبات به سرعت رادیکال میشد. بیش از ده شهر مهم اسرائیل به مدت چند هفته شاهد تظاهراتهای چند صد هزار نفره بود. و بالاخره تظاهرات پانصد هزار نفره سوم سپتامبر، که از آن بعنوان بزرگترین تظاهرات تاریخ اسرائیل نام میبرند، زنگ خطر جدی برای دولت اسرائیل بود. خطر رادیکال و چپ شدن آن، خطر سیاسی شدن، و بالاخره خطر وزش نسیم انقلابی مصر و تونس به اسرائیل دولت فاشیست نتانیاهو را به هراس اندخته است. آینده این تحرکات هرچه باشد جامعه اسرائیل وارد دوره جدیدی از حیات خود شده است.
تاثیر تحرکات انقلابی در خاورمیانه و شمال افریقا بر صحنه سیاست بین المللی، بر موقعیت غرب و اسرائیل در منطقه، بر سرنوشت حل مسئله فلسطین قابل پیش بینی بود. اما سرعت تاثیر این تحولات بر جامعه اسرائیل، بر تضعیف صهیونیسم و فشار آن بر مردم اسرائیل، بر شکستن دیوار هویت ملی- مذهبی و قومی تحمیلی بر جامعه اسرائیل، قابل پیش بینی نبود.
جامعه ای که دولت فاشیست آن تلاش دائمی در دادن تصویری مذهبی از جامعه بود. جامعه ای که دولت آن در روز تاسیس مردم را حول هویت قومی و مذهبی، بعنوان قربانیان تاریخ، حول "جنگ مقدس" در دفاع از "قوم یهود" علیه دشمن مشترک، "اعراب مسلمان"، وادار به سکوت در برابر تبعیض و نابرابرهای اجتماعی میکرد. جامعه ای که دائما در آماده باش نطامی و موقعیت ویژه "جنگی" در خطر حمله "اعراب" تعریف میشد، یکباره با واقعیت و موقعیتی دیگر روبرو شد. اگر تا دیروز دولت فاشیست اسرائیل میتوانست، بر متن نفرت مذهبی و حمله جریانات تروریستی اسلامی، کودکان اسرائیلی را در مدارس به امضا بمب هایی تشویق کند که قرار بود بر سر مردم بیگناه فلسطین بریزند. امروز دیگر با پروپاگاند "جنگ مقدس"، "مملکت همیشه در حال جنگ"، منافع "قوم یهود" و "دولت یهود" نمیتوان مردمی که رفاه و سعادت را میخواهند وادار به سکوت و تمکین یا سرکوب کرد.
انقلاب مردم تونس و مصر تحرک مردم انقلابی در سایر کشورهای عربی، به زیر کشیدن دیکتاتوری مانند حسنی مبارک با اتکا به جنبشی اعتراضی و توده ای امکانی برای ابراز وجود جنبش اعتراضی مردم آزادیخواه اسرائیل علیه دولت فاشیست اسرائیل و خلع سلاح کردن سران صهیونیست آن علیه مردم حق طلب اسرائیل بود. رشد سریع اعترضات در اسرائیل، رادیکال و سیاسی شدن سریع مطالبات آن نشان از انفجار خشم مردمی است که از موقعیت متناقض تحمیل شده به خود به تنگ آمده اند و فشار چندین ده ساله ارتجاع حاکم را پس میزنند. همان انفجاری که در مصر، تونس، لیبی، سوریه، بحرین، اردن شاهد بودیم. تحرکات انقلابی مردم در کشورهای عربی گشایشی برای مردم معترض و رادیکال اسرائیل بود. بی دلیل نیست که مردم در اسرائیل مانند تظاهراتهای لندن شعار "مانند یک مصری گام بردار" را در دست دارند. هراس ارتجاع حاکم در اسرائیل دقیقا از همین پیام و از وزیدن نسیم انقلاب مصر در اسرائیل است.
انقلاب مصر و تونس صرفا ضربه ای به دیکتاتورهای فاسد عرب نبود. مردم و طبقه کارگر جهان عرب با تحرکات انقلابی خود شکافی جدی در هویت کاذب قومی و مذهبی جامعه اسرائیل بوجود آوردند و ابراز وجود جنبش اعتراضی رادیکال مردم و طبقه کارگر اسرائیل را علیه دولت فاشیستی و صهیونیسم حاکم بر اسرائیل را تسهیل و تقویت کردند. تحرکات اخیر مردم معترض اسرائیل فقط دولت نتانیاهو را تهدید نمیکند. این تحرکات اعلام پایان دوره تعریف اسرائیل بعنوان یک جامعه قومی- مذهبی و آغاز به پایان رسیدن دوره فریب مردم اسرائیل و فلسطین و درز برداشتن دیوار نفرت مهندسی شده میان مردم این دو کشور است.
دو قطب جدال ارتجاعی که سالها بر مبنای دامن زدن به نفرت قومی و مذهبی در منطقه زندگی میلیونها انسان را به تباهی کشیدند امروز در برابر تحرک اعتراضی و انقلابی مردم معترض خود قرار گرفته اند. دیوار پوچ و ساختگی ملی و مذهبی سرنوشت و آینده طبقه کارگر و مردم محروم اسرائیل را از مصر و تونس جدا نمیکند.