این همه قدرت ما نیست

در حاشیه "مارش برای آلترناتیو" در لندن

آذر مدرسی

روز ٢٦ مارس به دعوت کنگره سراسری اتحادیه های انگلیس "تی یو سی"، با حمایت سازمانهای سیاسی، نهادهای دانشجوئی، نهادها و کمپینهای مختلف، مارشی تحت عنوان "مارش برای آلترناتیو" در اعتراض به سیاست ریاضت اقتصادی و تعرض دولت دست راستی انگلیس به سطح معیشت مردم در لندن برگزار شد. صدها هزار نفر که یا تاکنون تحت این سیاست بیکار شده و به خیل بیکاران پیوسته اند یا قرار است در چند هفته یا ماه آینده بیکار شوند در اینروز به خیابان آمدند تا نه خود را به تعرض دولت دست راستی کامرن- کلگ به زندگی شان اعلام کنند. تعرضی که ابعاد آن وسیعتر و برای میلیونها کارگر و مردم کم در آمد وحشتناکتر از تعرض مارگارت تاچر و در حقیقت ادامه تعرض بورژوازی دست راستی انگلیس به زندگی طبقه کارگر و مردم است.

این بزرگترین تظاهرات پس از تظاهراتهای ضد جنگ در سال ٢٠٠٣ بود.  به گفته منابع مستقل حدود پانصد هزار نفر در این مارش شرکت کردند. ٢٦ مارس فقط مسیر تعیین شده تظاهرات مملو از جمعیت نبود، تمام لندن شاهد تظاهرات و اعتراض بود، سیل جمعیت از خیابانهای مختلف خود را به مراکز و میداین اصلی لندن و هاید پارک میرساندند. شعارهای "نه به قطع مزایای اجتماعی"، "نه به بیکاری"، "تحصیلات رایگان برای همه"، "دست دولت از کار من کوتاه" "نه به دولت ائتلافی دست راستی"، "این دولت رفاه نیست"، "حق تحصیل را از من نگیرید"، "مالیات از سرمایه داران راه حل است" و ..... را در دست زن و مرد، پیر و جوان و کودکان خردسال میشد دید.

دولت و پلیس از مدتها قبل خود را برای اینروز آماده کرده بود. تبلیغات علیه جوانان رادیکال و خشمگین، ترساندن جامعه از "خشونت" آنارشیستها و چپها، هشدار "به تی یو سی" در تضمین مسالمت آمیز بودن تظاهرات، تلاش در بسیج افکار عمومی علیه رادیکال شدن اعتراض گوشه هائی از این آمادگی بود. تلاش کردند با بسیج ٤٥٠٠ پلیس شهر لندن را تحت کنترل خود در آورند. در اینروز تمام اماکن و ساختمان های دولتی و تجاری، Downing street (محله سکونت نخست وزیر(، پارلمان و فروشگاه های بزرگ و بانکهائی که قبلا مورد حمله معترضان قرار گرفته بود، در محاصره پلیس بود.

اما  دولت و پلیس هراسان از تاثیرات انقلاب مصر و تونس بر روحیه جوانان و تحت فشار افکارعمومی علیه خشونت وحشیانه ای که در تظاهراتها علیه جوانان از خود نشان دادند، سیاست "آرامی" را در پیش گرفتند. برخلاف تظاهراتهای نوامبر و دسامبر دانشجویان، در اینروز از پلیسهای ویژه با اسبهایشان خبری نبود، پلیس حتی المکان از سیاست Kettle (سیاست شناخته شده پلیس درمحاصره و مرعوب کردن تظاهرکنندگان) پرهیز و تلاش میکرد حتی المکان "آرامش" خود را حفظ کند.

تظاهرات و مراسمی که در کنترل "تی یو سی" بود با آرامش و مسالمتی که دولت قول داده بودند، برگزار شد. بیش از ٥٠٠ نفر انتظامات تظاهرات اتحادیه را به عهده داشتند تا به گفته خودشان اینروز هم تظاهرات و هم کارنوال باشد . عنوان مارش "مارش آلترناتیو، اشتغال و رشد اقتصادی" و شعار رسمی همان شعار حزب کارگر "نه به این سرعت و نه به این عمق" بود. در شرایطی که از چند ماه پیش سراسر اروپا با موج اعتصابات کارگری در اعتراض به حملات بورژوزای به زندگی و معیشت طبقه کارگر روبرو بود، در شرایطی که دانشجویانی که اساسا از بخش محروم جامعه هستند ماهها است علیه این تعرض با شجاعت و شهامت در انگلیس به خیابان آمده اند و فضای جامعه را تحت تاثیر خود قرار دادند. تی یو سی سکوت کرد تلاش کرد که خشم و اعتراض علیه این تعرض را دستمایه کمپین تبلیغاتی حزب کارگر علیه دولت محافظه کار کند. مراسم رسمی اتحادیه و سخنرانی دبیر حزب کارگر، اد میلیبند، در آن عملا کمپین تبلیغاتی و بسیج نیرو برای حزب کارگر بود. در شرایطی که شرکت کنندگان در تظاهرات، به ابتکار خود، شعار اعتصاب عمومی را بلند کرده بودند سخنرانان اتحادیه حتی اشاره ای به ضرورت اقدامات و اعتراضات بعدی و احتمال اعتصاب نداشتند. امید به اینکه دولت این صدای اعتراض را بشنود و در سیاستهای خود تجدید نظر کند سیاست رسمی و هدف از این تظاهرات اعلام شده بود. علیرغم اینکه دولت رسما اعلام کرده که هیچ تغییری در سیاستهای خود نخواهد داد سران "تی یو سی" تظاهرات را موفق ارزیابی میکنند و مردم را با این دل خوشی به خانه ها فرستادند که ما صدای اعتراض خود را به گوش دولت رسانیدم و این دمکراسی و همه قدرت ما است.

اما این همه تصویر روز ٢٦ مارس نبود. نسل جوان صف متمایز و رادیکال خود را داشت. یک هفته بیش از تظاهرات زمزمه اینکه جوانان تصمیم دارند مانند مردم قاهره در میدان پارلمان چادر بزنند شروع شده بود. هزاران جوان خشمگین از شهرهای مختلف، نه به دعوت "تی یو سی" که به فراخوان سازمانهای رادیکال خود برای شرکت در تظاهرات به لندن آمده بودند. جوانانی که چهره واقعی دمکراسی و دولت آنرا در اعتراضات نوامبر و دسامبر خود دیده بودند و توهمی به آن نداشتند و با تاثیر از انقلابات مصر و تونس با جسارت و اعتماد به نفسی بیش از بیش و اعتماد به اعتراض رادیکال مصمم بودند مهر خود را به اینروز بزنند.

تظاهرات این صف شباهتی به کارنوال "تی یو سی" نداشت. رنگ و بوی این صف، شعارهای آن متفاوت بود. در این صف جوانانی را میدید که با هر عنوانی، آنارشیست، سوسالیست، کمونیست، سرود انترناسیونال را سر میدادند، شعارهای "سرمایه داری قاتل است"، "دستها از لیبی کوتاه"، "شروع جنگ طبقاتی"، "هزینه جنگی را قطع کنید نه هزینه تحصیلی"، "مانند مصری ها اعتصاب کنیم"، "مانند مصری ها مبارزه کنیم" از جمله شعارهای جوانان بود. این صف خشمگین به بانکها، فروشگاههای میلیاردرها حمله کردند. جوانان معترض با جسارت پلیس را در محاصره قرار میدادند. اگر هاید پارک شاهد مراسم آرام "تی یو سی" بود خیابان آکسفورد و میدان پیکادلی و ترافلگار در آتش و شاهد درگیری جوانان با پلیس بود.  جوانانی که ابزاری جز تظاهرات و به خیابان آمدن ندارند و امروز با تمام قوا از این قدرت استفاده میکنند.

اما قدرت طبقه کارگر نه در تظاهرات که در اعتصاب او است. طبقه کارگر و مردم انگلیس امروز و در دوره تظاهراتهای ضد جنگ در سال ٢٠٠٣ بی ثمر بودن صرف اعتراض از راه تظاهرات در خیابان را تجربه کردند. میلیونها انسان علیه حمله نظامی به عراق به خیابان آمدند و همه توان به این حمله نه گفتند. آنزمان هم تونی بلر مانند کامرون صدای اعتراض و نه مردم را شنید و در سیاست خود تغییری نداد و مردم را اینبار نه خشمگین بلکه سرخورده به خانه های خود فرستادند. امروز زمان به مصاف طلبیدن بورژوازی حاکم از راه اعتصاب و نشان دادن همه قدرت خود به ارتجاع حاکم است. اتحادیه های کارگری انگلیس نشان داده اند که ابزار مناسب این اعتراض نیستند. نشان دادند آنها چیزی جز ابزار حزب کارگر برای تسویه حساب با حزب رقیب نیستند. طبقه کارگر به سازمانهای رادیکال و واقعی خود نیاز دارد تا در کنار نسل جوان به جنگ بورژوازی حاکم برود.