|
وحشت آشکار بورژوازی از طبقه کارگر!
امروز ۱۱ اردیبهشت ۹۳ روز جهانی کارگر، شهرهای و خیابانها و میادین شهرهای بزرگ در بیشتر کشورهای جهان از لندن و پاریس و هامبورگ تا استانبول و تهران و ... محل حضورو ابراز وجود طبقه کارگر جهانی بود. دولت بورژوازی ایران بیشتر از هر جای دیگر وحشتش را از حضور طبقه کارگر در روز جهانی کارگر آشکارا نشان داد. روزهای قبل از ۱۱ اردیبهشت فعالین کارگری را برای برگزار نکردن مراسم روز جهانی کارگر تحت فشار قرار دادند. نمایندگان دولت و پلیس امنیتی، رهبران کارگری را احضار و آن ها را تهدید کردند که مراسم مستقل کارگری برگزارنکنند. متعاقبا یک روز مانده به اول مه تعدادی از فعالین کارگری را در تهران بازداشت کردند. از ساعات اولیه روز کارگر، نیروهای انتظامی و پلیس و لباس شخصی های دولت، در تهران و دیگر شهرهای بزرگ، بحالت آماده باش در آمدند. در تهران منطقه اطراف وزارت کار را قرق کردند تا از ورود کارگران به آنجا ممانعت کنند. قرار بود که کارگران به دعوت فعالین کارگری در این روز در مقابل وزارت کار تجمع کنند وخواستهایشان را مطرح نمایند. اما حضور وسیع نیروهای امنیتی رژیم مانع از ورود کارگران که بصورت گروهی بطرف وزارت کار در حرکت بودند، شدند. از همان آغاز به دستگیری کارگران پرداختند و تعدادی، از جمله پروین محمدی، را بازداشت نمودند. در همین روز کارگران عضو سندیکای شرکت واحد تهران در ترمینال آزادی مراسمی برپا کردند. در این مراسم ابتدا به پخش شیرینی وگل درمیان حاضرین پرداختند و قرار بود در آخر قطعنامه ای قرائت شود. اما این تجمع هم مورد هجوم پلیس دولت قرار گرفت و بیش از ۲۰ نفر از کارگران را بازداشت کردند. از جمله ابراهیم مددی عضو هیات مدیره سندیکا مورد ضرب و شتم قرار گرفته وبازداشت شد. در شهر سنندج نیز در بعد از ظهر این روز، تعدادی از فعالین کارگری و جوانان شهر در خیابان های شهر راهپیمایی کردند و شعار "نان، مسکن، آزادی" و "کارگر زندانی آزاد باید گردد" سر دادند. در جریان این راهپیمایی نیز تعدادی از شرکت کنندگان دستگیر شدند. همزمان با تجمعات و حضور کارگران در خیابان ها و میادین شهرها، خانه کارگر هم مراسمی دولتی در سالنی در تهران برگزار کرد. در این مراسم روحانی برای حاضرین سخنرانی کرد و طبق معمول دولت های بورژوایی به دادن وعده و وعید به کارگران پرداخت. فاصله ادعاها وعمل این سخنگوی بورژوازی ایران را، تفاوت وعده های او با برخورد و حمله و ضرب و شتم کارگرانی که می خواستند مراسم مستقل خود را برگزار کنند، در همان روز نشان داد. دولتی که حتی تحمل یک جشن کارگری و پخش شیرینی و گل درمیان کارگران را ندارد، به کارگران وعده معیشت بهتر و مسکل و بیمه می دهد! ترس بورژوازی از طبقه کارگر ترسی واقعی است. اول مه تنها یک گوشه ویک نمونه از ابراز وجود کارگران بمثابه طبقه است. نه تنها طبقه کارگر در یک کشور بلکه یک طبقه جهانی. بهمین دلیل بورژواها هراس شان از این حضور وقدرت نمایی از استانبول و هامبورگ تا تهران با حمله به کارگران به نمایش می گذارند. امسال و در آستانه روز جهانی کارگر، از هفته ها و روزهای قبل از اول مه، صدای کارگران ایران برای بورژوازی ندا و هشدار خطرناکی بود. تشکل های مستقل کارگری یکی پس از دیگری قطعنامه و بیانیه هایشان را صادر کردند، رهبران کارگری در زندان ها پیام شان را به طبقه کارگر ایران فرستادند و بر همبستگی طبقاتی جهانی کارگران تاکید کردند. تشکل های کارگری و فعالین و رهبران کارگران، به سیاستهای ضد کارگری جمهوری اسلامی اعتراض کردند. کارگران از سطح معیشت چند برابر زیر خط فقر، از عدم امنیت شغلی، از دستمزدهای بسیار پایین و از استثمار وحشیانه طبقه کارگر توسط سرمایه داران و تجاوز به حقوق کارگران زن و مرد و کار کودکان حرف زدند. کارگران خواستار آزادی تشکل و تجمع و اعتصاب شدند. این صداها برای بورژوازی ایران و دولت روحانی که تا امروز نامی از کارگر نبرده بود و در این روز وعده هایش را ردیف می کرد، ندای خوشایندی نبود و احساس خطر را با ابراز خشم از طبقه کارگر، بسیج نیروهای امنیتی و پلیس و حمله شبانه به خانه فعالین کارگری و یورش به تجمع کارگران و ضرب و شتم رهبران کارگری نشان داد. بورژوازی در وعده دادن تعارف می کند، اما در ابراز آشکار خشم طبقاتی نسبت به طبقه کارگر و سرکوب، تعارف ندارد! اول مه ۹۳ یک نمونه بارز در جدال سازش ناپذیر بین دو طبقه متخاصم اجتماعی در ایران – بورژوازی و پرولتاریا- است. این جنب و جوش ها و تحرکات کارگری حتی در زندان توسط رهبران کارگران، نوید اتحاد گسترده کارگران بمثابه طبقه واحد و یک تن را می دهد. طبقه کارگر به فعالین و رهبران عملی خود افتخار و از آنها حفاظت می کند. اگر این حقیقت وجود نداشت دولت سرمایه داران نمی خواست کارگران دستگیر شده را به فوریت آزاد کند. دست فعالین کارگری وفعالین اول مه و رهبران کارگری در میان طبقه کارگر و در زندان های جمهوری اسلامی را باید فشرد. جدال دو طبقه اصلی جامعه – کارگران و بورژواها- جدالی دائمی است. سرانجام این جدال با اتحاد یک پارچه و خودآگاهی طبقاتی میلیون ها کارگر باید به نفع طبقه کارگر و زوال دولت بورژواها خاتمه یابد.
زنده باد اتحاد طبقاتی کارگران زنده باد اول مه حزب کمونیست کارگری- حکمتیست (خط رسمی) اول مه ۲۰۱۴- ۱۱ اردیبهشت ۱۳۹۳
|
