١٦ آذر دانشگاه نه سبز و نه سیاه است
بهرام مدرسی
ظاهرا همه خود را برای این روز آماده کرده اند. "١٦ آذر همه سبز هستیم" و "١٦ آذر همه دانشجو هستیم" از جمله شعارهای جریانات وابسته به جناح حکومتی سبز هستند. دفاتر تحکیم وحدت و مدافعان این جریان از روزها پیش کارشان را شروع کرده اند. این ها میخواهند اعتراض دانشجویی را پشت شعارهای سبز به صف کنند. یکی اخطار میدهد که شعارهای افراطی ندهید و شیخ اصلاحات هم مدام فریاد میزند که اگر کوتاه نیایند ممکن است رادیکال شوند.
"١٦ آذر روز انقلاب است" و "١٦ آذر از دانشگاه بیرون بیاﺌیم" و " پیشروی انقلاب در ١٦ آذر" در کنار به عاریه گرفتن شعار آزادی و برابری هم شعار جریانات چپ اولترا ناسیونالیست، تا چند هفته پیش طرفدار جنبش سبز و اخیرا منقد آن، است. این جریانات که تا دیروز یا کلا سبز شده بودند و یا اینکه با نقد سبز اما به هر حال با جنبش "توده ها در خیابان" همراه شدند، تلاش دارند یک ١٦ آذر انقلابی که به خیابان کشیده میشود و سوپر انقلانی خواهد بود را در دنیای مجازی خود سازمان دهند.
جناح سیاه حکومتی هم با چنگ و دندان نشان دادن اخطار میکند و خود را آماده جنگ کرده است.
١٦ آذر ٨٨ چه نباید باشد؟
١- این روز نباید سبز باشد! نباید این روز را کنار روز قدس و ١٣ آبان و نماز جمعه قرار داد! نباید به جنبش سبز امکان داد که نیروی اعتراض دانشجو را به ابزار فشار بر جناح دیگر تبدیل کند. هر دستگیری و زندانی و تقابلی با نیروهای امنیت رژیم به این مناسبت زیر پرچم سبز نادرست است. نباید حتی به این بهانه یک قطره خون از دماغ کسی بیاید. جنبش سبز مردم و این جا دانشجویان را به قتلگاه سرکوب جناح مقابل میبرد. برای این جنبش خواست های واقعی اعتراض دانشجویان از آزادی واقعی سیاسی و برابری واقعی اجتماعی و اقتصادی معنی ندارد. این ها خود از سرکوبگران اعتراضات دانشجویی بوده اند. از کروبی و موسوی تا خاتمی و رفسنجانی همه از رهبران سرکوب دانشگاه بوده اند. نباید به فراخوان این جریانات جواب داد و بیشتر از این نباید به فراخوان این جریانات اصلا به خیابان آمد.
٢- در ١٦ آذر قرار نیست انقلاب شود! به فراخوان های جریانات چپ ناسیونالیست چه متحد سبزها و چه منتقد خجول آنها نباید جواب داد. این جریانات تاریخا نه شعور و به طبع آن نه امکان سازمان دادن چیزی را داشته اند. تا دیروز که کمونیست ها دست بالا را در دانشگاه ها داشتند با "شعارهای خودشان" در جایی کنار تحرکات کمونیست ها قرار میگرفتند و خودی نشان میدادند. امروز با دست بالا پیدا کردن سبزها اولترا انقلابی شده و قصد دارند انقلابی تر از سبزها باشند. انتظار هیچ گونه احساس مسئولیتی از این جریانات نباید داشت. این ها ظاهرا با نقد سبزها اما با فضای منتج از تحرکات جنبش سبز قصد انقلابی را دارند که منتها علیه آن ایجاد نیروی بیشتر برای جنبش سبز خواهد بود. دانشگاه قرار نیست انقلاب بکند. آنکسی که دانشجویان را با فریاد های "انقلاب انقلاب" به خیابان میکشد، تنها بخشی از مردم را مجددا قربانی توحش جنگ دوجناح رژیم خواهد کرد. میخواهند خونهای بیشتری برای حقانیت انقلابشان به نمایندگی جنبش سبز ریخته شود.
٣- دانشگاه پادگان نیست! نیروهای امنیتی رژیم تاریخا در این روز خود را برای مقابله با اعتراضات دانشجویان آماده کرده اند. امسال با تحرکات جنبش سبز و تبلیغات آنها، نیروهای امنیتی رژیم خود را برای دخالت "فعالتر" در این روز آماده کرده اند. اگر تا دیروز مسئله شان این بود که اعتراض رادیکال از دانشگاه به بیرون دانشگاه کشیده نشود، امروز با تلاش جریانات سبز و چپ های ناسیونالیست برای وصل کردن دانشگاه به جنبش سبز، میخواهند مانع تقویت جنبش سبز از تریبون دانشگاه بشوند. قدم اول در ممانعت از پادگانی شدن بیشتر فضای دانشگاه ها، قطع کردن دست سبزها از دانشگاه و ایجاد صفی متحد برای مانعت از وارد شدن نیروهای امنیتی به دانشگاه ها است.
١٦ آذر چه باید باشد؟
١- دانشگاه باید در این روز به روشنی مرز خود با هردو جناح رژیم و بخصوص جنبش سبز و طرفداران رسمی و غیر رسمی آن را اعلام کند. راه آن اعلام خواستهای مستقل اعتراضات دانشجویی در سال های گذشته است: "آزادی، برابری" و "دانشگاه پادگان نیست" و " حمایت از جنبش کارگری و زنان" و" آزادی زندانی سیاسی" از اصلی ترین آنها هستند. دانشجویان در این روز باید متوجه شوند که راه پیروزی شان و رسیدن به خواستهایشان بدوا فاصله گرفتن از سبز و کوتاه کردن دست این جریانات از اعتراضات دانشجویی است. هراندازه که خواستهای دانشجویان به جنبش سبز متصل شود به همان اندازه تحقق این خواسته ها به معامله اصلی این جنبش و رهبرانش با جناح دیگر وابسته خواهد بود. در توازن قوای میان سبز و سیاه آنچه که کمترین اهمیت را دارد، خواسته های دانشجویان است. این روز باید شروع یک دیالوگ و مبارزه سیاسی وسیع با جنبش سبز و طرفداران "چپ" آن باشد.
٢- دانشگاه در این روز نه سبز و نه سیاه است. این راه مقابله با ورود نیروهای امنیتی رژیم به دانشگاه ها است. جناح های متقابل رژیم حق دارند که به سرو کله هم بزنند، حق دارند هر غلطی که میخواهند با یکدیگر بکنند. ما نباید اجازه دهیم که مردم و اینجا دانشجویان به قربانیان این جنگ خانگی آنها بدل شوند. باید توده دانشجو را از این سناریو طراحی شده از هردوطرف محفوظ نگاه داشت.
٣- در این روز از دانشگاه ها بیرون نمیاﺌیم! درفضای جنگی میان جناح های رژیم، بیرون کشاندن دانشجویان از دانشگاه، فرستادن آنها به قربانگاه است. تمام تحرکات تاکنونی جنبش سبز با یک موج سرکوب و زدن و زندان و خون پاشیدن به خیابان ها همراه بوده است. قربانیان اصلی این توحش مردمی هستند که به جناح سبز توکل کردند. چه بعنوان طرفدار سبز و چه منتقد سر به سنگ خورده "انقلابی" آن، به خیابان کشاندن دانشجویان در این روز حماقت محض و ارتجاعی است.
٤- فضای دانشگاه ها به بهانه ١٦ آذر باید فضای بحث و جلسه و نقد و راه گشایی از طرف همه آن کسانی باشد که هیچ وقت هیچ امیدی به جنبش سبز نبستند. فضای دانشگاه ها را سیاسی کنیم. در حمایت واقعی از آزادی و برابری در حمایت از اعتراضات کارگری و زنان، در دفاع از آزادی های سیاسی کامل چنان فضایی را ایجاد کنیم که همه تقابل این خواسته ها را با اهداف جنبش سبز ببینند. این روز باید خط پایانی بر امید جنبش سبز به دانشگاه ها بکشد.